Szlifowanie tulei cylindrowych
Przy wykonaniu tulei żeliwnych szlifowanie znajduje zastosowanie przy tulejach mokrych do obróbki zewnętrznych powierzchni ustalających, a przy tulejach suchych do obróbki powierzchni zewnętrznych i wewnętrznych po ich zahartowaniu.
Szlifowanie zewnętrznych powierzchni ustalających mokrych tulei wykonuje się w jednej lub w dwóch operacjach. W wielu wytwórniach do
racji zgrubnej stosowane są szlifierki bezkłowe. Szlifowanie wykańczające w cflu zapewnienia współosiowości zewnętrznej i wewnętrznej powierzchni przeprowadza się zwykle na szlifierkach kłowych mocując tuleję na trzpieniu rozprężnym. Do szlifowania zewnętrznych powierzchni mokrych tulei często stosuje się również uchwyty z masą zaciskającą; jedno z rozwiązań takich uchwytów pokazane jest na rys. 409.
Suche tuleje szlifuje się na szlifierkach bezkłowych, przy czym najpierw powierzchnię zewnętrzną, a następnie wewnętrzną. Ze względu na cienkie ścianki i wymaganą bardzo dużą dokładność wymiarów tulei cylindrowej przy jej szlifowaniu należy stosować bardzo intensywne chłodzenie nie tylko od zewnątrz, ale również : od wewnątrz (rys. 410).
Szlifowanie walcowych powierzchni wewnętrznych należy wprawdzie do bardzo pracochłonnych operacji, jednak jest podstawowym sposobem obróbki gładzi cylindrowej stalowych tulei azotowanych. Powierzchnię wewnętrzną, podobnie jak i zewnętrzną, szlifuje się zwykle trzy razy — raz przed azotowaniem i dwa razy po azotowaniu. Specjalne szlifierki do szlifowania powierzchni wewnętrznej tulei są tak zbudowane, że przedmiot podczas obróbki wykonuje ruch obrotowy (rys. 411). Wrzeciono przedniej głowicy stanowi uchwyt o dużej średnicy, przy czym tuleję wsuwa się od lewej strony (rys. 411) i zamocowuje za jej kołnierz. Taki sposób mocowania, podobnie jak stosowane niekiedy mocowanie sprężyste, umożliwia swobodne wydłużenie się tulei w wyniku jej nagrzewania podczas obróbki.