Szlifowanie otworów
Szlifowanie znajduje mniejsze zastosowanie przy obróbce otworów, niż przy obróbce zewnętrznych powierzchni walcowych. Przy zastosowaniu tej metody można uzyskać wprawdzie dużą dokładność (w klasie 1 lub 2) i wysoką gładkość powierzchni (w zakresie klas 8-r-lO), jest ona jednak stosunkowo mało wydajna i kosztowna. Mała wydajność tłumaczy się koniecznością użycia ściernic o małych średnicach (zwykle 0,7-7-0,9 średnicy szlif owalnego otworu), co utrudnia osiągnięcie odpowiednio dużej szybkości obwodowej oraz zmusza do częstego obciągania i wymieniania ściernic. Duży koszt takiej operacji jest wynikiem zbyt długiego czasu potrzebnego na jej wykonanie oraz wysokiego kosztu szlifierki i jej wyposażenia. Trudności te występują szczególnie wyraźnie przy szlifowaniu otworów o dużym stosunku wymiaru długości do wymiaru średnicy.
Szlifowanie stosuje się głównie do obróbki dokładnych otworów w przedmiotach hartowanych lub wykonanych ze szczególnie twardych materiałów (zwykle przy HRC > 30) oraz w tych przypadkach, w których rozwiercanie, bardzo dokładne wytaczanie lub inne tańsze od szlifowania metody okażą się z jakichkolwiek powodów mniej korzystne lub niemożliwe do zastosowania, jak np. obróbka otworów ślepych lub otworów z kanałami wzdłużnymi itp.
Szlifowanie otworów przelotowych przeprowadza się posuwem podłużnym. Krótkie otwory przelotowe i otwory ślepe szlifuje się metodą posuwu poprzecznego. Szlifierki do otworów dzielą się na dwie grupy. Szlifierki pierwszej grupy pracują według schematu tokarek. Obrabiany przedmiot wykonuje ruch obrotowy, posuw wzdłużny zaś wykonuje albo ściernica, albo obrabiany przedmiot.
Szlifierki drugiej grupy stosowane są do obróbki otworów w przedmiotach o dużych wymiarach lub też o kształtach utrudniających zamocowanie na obrotowej tarczy. Na tych obrabiarkach przedmiot pozostaje nieruchomy, natomiast ściernica ma podwójny ruch obrotowy (szybki dokoła swej osi i powrotny dokoła osi otworu — rys. 236). Wzdłużny posuw wykonuje albo obrabiany przedmiot, albo ściernica. Obecnie budowane są także planetarne szlifierki o różnych wielkościach, poczynając od małych, które służą do obróbki otworów cylindrowych silników samochodowych, a kończąc na bardzo dużych stosowanych do szlifowania cylindrów silników wielkiej mocy o średnicach kilkuset milimetrów.
Przy dużej produkcji stosowane są również do obróbki otworów szlifierki bezkłowe, które umożliwiają uzyskanie dokładnej współosiowości powierzchni zewnętrznej i wewnętrznej przedmiotu (najczęściej tulei). Schemat takiego szlifowania pokazano na rys. 237. Tuleję 1 o przeszlifowanej powierzchni zewnętrznej umieszcza się pomiędzy rolką podtrzymującą 2, tarczą prowadzącą 3 i rolką dociskową 4. Tarcza 3 oraz rolki 2 i 4 ustawione są na saniach wykonujących ruch prostoliniowo-zwrotny równolegle do osi ściernicy 5. Takie szlifierki są najczęściej zautomatyzowane.