Obróbka zewnętrznych powierzchni ramion
W produkcji jednostkowej i małoseryjnej zewnętrzne powierzchnie ramion wałów korbowych obrabiane są przez struganie lub frezowanie.
Struganie ramion najczęściej przeprowadza się na strugarkach poprzecznych z dwoma imakami roboczymi takiej konstrukcji, przy której obrabiany wał pozostaje nieruchomy, natomiast ruch roboczy i posuwowy wyko
nują noże. Na takiej obrabiarce można strugać przy jednym ustawieniu ramiona dwóch wykorbień o jednakowym kierunku. Przy przejściu do obróbki następnej pary ramion należy obrócić wał o określony kąt 90°, 120° lub 180°; w tym celu obrabiarki zaopatruje się niekiedy w urządzenia podziałowe.
Frezowanie ramion stosowane jest na ogół rzadziej, co tłumaczy się przede wszystkim nieregularnym kształtem swobodnych odkuwek wałów, wskutek czego naddatki na obróbkę są bardzo nierównomierne i na ogół duże. Stosowanie frezowania przy obróbce ramion jest korzystne w przypadku użycia specjalnie do tego celu przeznaczonych frezarek. Przykład takiej frezarki, pokazany jest na rys. 360. Obrabiarka ta, podobna do frezarki bramowej, zaopatrzona jest w dwie głowice frezarskie o ruchu pionowym oraz podłużny przesuwny stół z urządzeniem podziałowym ułatwiający ustawienie kątowe wału.
Grzbietom ramion nadaje się najczęściej zarys łuków koła. Środkiem tego koła dla jednego grzbietu będzie środek czopa głównego, a dla drugiego — środek czopa korbowodowego. Przy takiej konstrukcji wału grzbiety toczy się w jednym ustawieniu z czopami.
Spośród silników wytwarzanych w wielkich seriach lub masowo całkowicie obrabiane wały korbowe mają z reguły silniki lotnicze i niekiedy silniki samochodowe. Sposób obróbki zewnętrznych powierzchni ramion zależy od ich kształtu.
Ramiona o zarysie kołowym toczy się na tych samych obrabiarkach co czopy korbowodowe. W tym przypadku, podobnie jak przy obróbce czopów korbowodowych, wał musi być tak ustawiony na tokarce, aby oś zarysu ramienia pokrywała się z osią wrzeciona.
Ramiona o zarysie eliptycznym obrabia się na specjalnych tokarkachkopiarkach zaopatrzonych w dwa wałki krzywkowe, umieszczone równolegle do obrabianego wału. Na rys. 361a pokazano konstrukcję suportu takiej tokarki, a na rys. 361b — schemat jego działania. Krzywka 1 za pośrednictwem rolki 2 steruje ruchem postępowozwrotnym suportu 3,
prostopadłym do obrabianego wału 4. Krzywka 5 poprzez rolkę 6 i cięgno 7 nadaje imakowi nożowemu ruch wahadłowy w celu utrzymania stałości kąta przyłożenia 1). Na opisanych tokarkokopiarkach (zwykle z napędem dwustronnym) obrabia się powierzchnie zewnętrzne wszystkich ramion jednocześnie, przy czym liczba suportów równa jest liczbie ramion wału.
Najbardziej skomplikowana jest obróbka ramion w przypadku wałów odkutych łącznie z przeciwciężarami (jako jedna całość). Zarys takich ramion obrabia się zwykle w kilku operacjach na frezarkach wzdłużnych i pionowych przy użyciu różnych frezów.