Obróbka wykańczająca zewnętrznej powierzchni tłoka
Do obróbki wykańczającej zewnętrznej powierzchni walcowej tłoków stosowane jest albo bardzo dokładne toczenie, albo szlifowanie, a w szczególnych przypadkach dogładzanie. Duże tłoki oraz części uszczelniające małych tłoków są najczęściej wykańczane na tokarkach. W latach poprzednich toczenie było stosowane w szerokim zakresie również do obrób
ki części nośnej tłoków samochodowych i ciągnikowych, jednak zostało stopniowo zastąpione przez szlifowanie. Wprowadzenie szybkościowego (czyli bardzo dokładnego) toczenia stworzyło znów pomyślne warunki do stosowania noża tokarskiego przy obróbce wykańczającej. Zaletą szybkościowego toczenia w stosunku do szlifowania przy zastosowaniu do obróbki
tłoków jest mniejsze ich odkształcenie pod działaniem siły skrawania oraz brak możliwości zanieczyszczenia obrobionej powierzchni ziarnami materiału ściernego. Jednak szybkościowe toczenie ustępuje szlifowaniu pod względem wydajności i dokładności. Obecnie tłoki silników samochodowych i ciągnikowych są najczęściej szlifowane, a silników lotniczych — bardzo dokładnie toczone.
Toczenie szybkościowe tłoków przeprowadza się za pomocą noży diamentowych lub też noży z nakładkami ze spiekanych węglików na szybkobieżnych tokarkach, najczęściej specjalizowanych. Toczenie to odbywa się najczęściej w dwóch przejściach: najpierw nożem z nakładką ze spiekanych węgiików, a następnie nożem diamentowym. Toczenie na owal lub stożek wykonuje się za pomocą wzornika, Do ustalenia przy tej operacji wykorzystuje się pomocniczą podstawę obróbkową oraz obrobiony wstępnie otwór na sworzeń tłokowy.
Szlifowanie tłoków przeprowadza się na szlifierkach kłowych i bezkłowych. Duże tłoki są szlifowane tylko na obrabiarkach kłowych. Ustawienie tłoka odbywa się wtedy za pomocą specjalnej pokrywy zamykającej z nakiełkiem, która wchodzi w wytoczenie otwartego końca tłoka, oraz za pomocą nakiełka wykonanego w denku tłoka.
Szlifierki bezkłowe są znacznie bardziej wydajne niż szlifierki kłowe i dlatego znajdują szerokie zastosowanie przy wytwarzaniu tłoków silników samochodowych i ciągnikowych. Szlifowanie bezkłowe tłoków najczęściej dokonywane jest przy poprzecznym posuwie ściernicy. W nowoczesnych szlifierkach wszystkie ruchy ściernicy są zautomatyzowane, a czynności robotnika sprowadzają się do zakładania i zdejmowania tłoków. Szerokość ściernic powinna być równa co najmniej szerokości szlifowanej powierzchni tłoka. Niekiedy przeprowadza się szlifowanie części nośnej i części uszczelniającej jednocześnie; w tym przypadku ściernice powinny mieć kształt schodków. Przy bezkłowym szlifowaniu tłoków ze stożkowymi częściami nośnymi również stosuje się odpowiednio obciągnięte ściernice.
Szlifowanie części nośnych tłoków na owal wykonuje się na szlifierkach kłowych za pomocą wzornika, przy czym ustalenie odbywa się na pomocniczej podstawie obróbkowej; docisk tłoka odbywa się kłem od strony denka. Do ustalenia kątowego i nadania ruchu obrotowego wykorzystuje się otwór na sworzeń tłokowy.
Szlifowanie tłoków ze stopów lekkich połączone jest z pewnymi trudnościami, ponieważ na ich powierzchni powstają często rysy. Aby tego uniknąć, należy dobierać ściernice o odpowiedniej twardości i ziarnistości oraz starannie filtrować ciecz chłodzącą w celu usunięcia zawiesiny materiału szlifującego.
Denka tłoków lotniczych są w wielu przypadkach polerowane w celu zwiększenia odporności powierzchni na erozję i korozję. Poza tym polerowanie zwiększa wytrzymałość denka ze względu na to, że usuwa rysy powstałe przy obróbce, stanowiące miejsce koncentracji naprężeń. Na polerowanej powierzchni można łatwiej wykryć wady struktury powierzchni. Niektóre wytwórnie stosują nie tylko polerowanie denka, ale i bocznych powierzchni tłoków.
Polerowanie tłoków przy produkcji seryjnej odbywa się zwykle ręcznie, a przy produkcji masowej — na wielopozycyjnych półautomatach, na których w kilku pozycjach kolejno poleruje się poszczególne części zewnętrznej powierzchni walcowej i denka tłoka.