Obróbka płaszczyzn czołowych pierścieni
Od jakości obróbki czołowych płaszczyzn pierścieni zależy nie tylko ich właściwa praca, ale i prawidłowe ustawienie przy wszystkich operacjach, w których płaszczyzny służą jako bazy ustawcze. Przy niedokładnej obróbce płaszczyzn czołowych pierścienie mogą odkształcać się pod wpływem nacisków osiowych przy mocowaniu oraz sił skrawania.
Obróbkę płaszczyzn indywidualnie odlanych pierścieni tłokowych rozpoczyna się od jednoczesnego zdzierania obu czół między dwiema tarczami ściernymi na obrabiarkach określonego przeznaczenia (np. typu A 945 MZSzS). Mechanizm podający przesuwa pierścienie kolejno pomiędzy bocznymi płaszczyznami dwóch tarcz ściernych, obracających się w przeciwnych kierunkach dokoła osi poziomej (rys. 229 i 230). Pierścienie wpadają do mechanizmu podającego z zasobnika mieszczącego 200250 pierścieni, przy czym przy wysuwaniu się z niego są prowadzone między dwiema stalowymi listwami. Po przejściu między tarczami ściernymi pierścienie spadają do skrzynki.
Zwykle płaszczyzny czołowe szlifuje się w kilku operacjach, przy czym kolejno zbiera się następujące naddatki: przy zdzieraniu w dwóch przejściach 0,10,2 mm na stronę, przy drugim szlifowaniu w dwóch przejściach 0,070,12 mm na stronę i przy szlifowaniu wykańczającym w dwóch przejściach 0,030,05 mm na stronę.
Do szlifowania wykańczającego płaszczyzn pierścieni w zakładach
o małej produkcji stosuje się szlifierki do płaszczyzn określonego przeznaczenia z okrągłym stołem magnetycznym, którego średnica jest nieco więk sza od średnicy pierścienia tłokowego;
czołowe płaszczyzny pierścieni są szlifowane tarczą ścierną o osi poziomej.
Przy większej skali produkcji płaszczyzny pierścieni szlifuje się na obrabiarkach specjalnych (rys. 231
232). Tarcza ścierna jest umocowana na wrzecionie suwaka, który porusza się w kierunku promieniowym względem magnetycznego stołu obrabiarki. Na stole znajduje się szereg brązowych segmentów z otworami obracających się dookoła osi pionowej, przy czym oś ta jest przesunięta względem osi obrotu stołu. Te nienamagnesowujące się segmenty są obracane okresowo po przeszlifowaniu każdego pierścienia.
Przy każdym okresowym obrocie stołu w otwór jednego z segmentów wpada z zasobnika pierścień tłokowy
pod wpływem własnego ciężaru. Po przeszlifowaniu pierścień spada ze stołu magnetycznego na ześlizg i nasuwa się na pochylony pręt. Szlifowanie jest
automatyczne w dwóch przejściach przy skoku suwaka w jedną i drugą stronę. W czasie obrotu tarczy stół rozmagmesowuje się. W ten sposób pierścienie tłokowe zsuwają się jeden za drugim na magnetyczny stół obrabiarki i są przesuwane po płycie stołu magnetycznego.
Jednakże obrabiarki te zostały obecnie zastąpione innymi ze względu na wykazywane następujące wady:
1) Stosunkowo niska wydajność.
2) Trudność uzyskania dokładnie płaskiego czoła,pierścienia, ponieważ przy dociśnięciu do stołu magnetycznego odkształcony pierścień może nie dolegać do niego na całej płaszczyźnie czoła, co staje się przyczyną powstania naprężeń w pierścieniu. Po przeszlifowaniu drugiego czoła i zdjęciu ze stołu magnetycznego pierścień powraca do stanu poprzedniego i przeszlifowane czoło znów jest niepłaskie. Dla osłabienia tego zjawiska szlifuje się niekiedy jedno czoło, potem drugie i następnie znów pierwsze.
a)Przywieranie drobnych wiórków do stołu obrabiarki, co uniemożliwia dokładne ułożenie pierścienia i pociąga za sobą niedokładność obróbki.
b)Uginanie się tarczy ściernej przy zetknięciu się z pierścieniem i wynikające stąd zmniejszenie dokładności szlifowania.
c)Konieczność rozmagnesowywania pierścienia po przeszlifowaniu w celu uniknięcia przywierania do pierścienia wiórków metalowych i pyłu przy dalszej obróbce.
Przy stosowaniu urządzenia automatycznego do przemieszczania pierścieni z zasobnika na stół magnetyczny zwiększa się niebezpieczeństwo
przywierania wiórków do stołu, ponieważ przy automatycznej pracy maszyny stół nie jest oczyszczany.
Ostatnio spotyka się nowy typ automatu do dokładnego szlifowania płaszczyzn pierścieni (MZSzS typ 3317). Obróbka odbywa się za pomocą dwóch pierścieniowych tarcz ściernych obracających się z jednakową prędkością obrotową (500 obr/min) dookoła równoległych osi pionowych (rys.
233). Pierścienie są podawane z zasobnika na dolną tarczę ścierną za pomocą przenośnika łańcuchowego (rys. 234). Tarcza ta nie może przesuwać się w kierunku pionowym. Można natomiast regulować położenie tarczy górnej (rys. 235). W ten sposób szlifierkę ustawia się odpowiednio do wysokości pierścienia. Pierścienie podawane są za pomocą przenośnika do miejsca zachodzenia jednej tarczy na drugą; w czasie szlifowania pierścień jest prowadzony przez dwie boczne listwy.
Gdy pierścień dochodzi do miejsca, w którym zaczyna się stykać z obiema tarczami w punkcie 1 (rys. 236, poz. I), to wskutek różnych prędkości obwodowych Vi i V'i wprawiony jest w ruch obrotowy w kierunku wskazanym strzałką. Przy dalszym przesuwaniu się pierścienia kierunek obrotu w pewnej chwili zmienia się. Zachodzi to wskutek zmiany stosunku prędkości obwodowych obu tarczy ściernych w różnych punktach zetknięcia się z pierścieniem (poz. II i III na rys. 236). Przy końcu drogi pierścienia pomiędzy tarczami ściernymi kierunek obrotu pierścienia znów się zmienia (poz, IV na rys. 236). Ciągła zmiana prędkości szlifowania i kierunku obrotów szlifowanego pierścienia umożliwiają uzyskane gładkości wg wysokiej klasy, ponieważ ślady ziarn szlifierskich krzyżują się. Gładkość obróbki przy szlifowaniu w dwóch przejściach może odpowiadać po drugim iściu 8 klasie,
Obróbka na takich obrabia
kach pozwala również uniknąć trudności związanych z wadami obrabiarek ze stołami magnetycznymi. Przede wszystkim usunięte są wady, które zwykle powoduje stół magnetyczny; ponadto przy obróbce na obrabiarkach typu 3317 wykluczone jest ugięcie tarczy przy jej początkowym zetknięciu się ze szlifowanym pierścieniem. Na obrabiarkach tego typu można obrabiać pierścienie z tolerancją wysokości w granicach 5 n przy zachowaniu równoległości i płaskości czół w granicach 2,5 u.
Wydajność obrabiarki jest około 10 razy większa niż obrabiarek ze stołem magnetycznym. Charakterystyczne dla obróbki na maszynach typu 3317 jest również stosowanie chłodzenia w czasie szlifowania żeliwnych pierścieni tłokowych (mieszanina nafty z olejem), co zmniejsza odkształcenią pierścieni wskutek nagrzania się i przeciwdziała zanieczyszczaniu tarcz.
Na obrabiarkach tych wykonuje się półwykańczające i wykańczające szlifowanie płaszczyzn pierścieni tłokowych.