Metody wytwarzania części
Tuleje cylindrowe silników samochodowych i ciągnikowych pracują w ciężkich warunkach. Robocza powierzchnia tulei powinna odznaczać się wysoką odpornością na ścieranie, ponieważ pracuje przy stosunkowo dużych naciskach i znacznych temperaturach ścianek (do 300°C). Gorące gazy, tworzące się przy spalaniu mieszanki w cylindrze wywierają wpływ korodujący na wewnętrzną powierzchnię tulei.
Tuleje mają kształt cienkościennych cylindrów i są zaopatrzone w niewielkie kołnierze i obrzeża ustawcze na powierzchni zewnętrznej.
Tuleje cylindrowe można podzielić na dwie grupy: tuleje suche i mokre.
Tuleje suche stykają się z cylindrycznymi ściankami kadłuba silnika całą powierzchnią zewnętrzną, która powinna być obrobiona dokładnie i gładko, w celu umożliwienia dokładnego dopasowania do kadłuba. Szczelne przyleganie do cylindrycznej ścianki kadłuba ma również znaczenie ze względu na lepsze odprowadzanie ciepła do płaszcza wodnego. Grubość ścianek tulei wynosi zwykle 3,0-4,0 mm. Są one stosowane częściej w silnikach pracujących w ciężkich warunkach, na przykład w samochodowych silnikach wysokoprężnych i szybkobieżnych silnikach gaźnikowych
o zwiększonym stopniu sprężania.
• Tuleje te wykonuje się z żeliwa szarego z dodatkiem chromu, krzemu
i niklu1). Tuleje suche bywają dwóch rodzajów: wymienne, pasowane suwliwie i wciskane na stałe, wtłaczane w kadłuby silników. .
Tuleje stałe wykonuje się zwykle jako krótkie, obejmujące tylko roboczą część cylindra, znajdującą się w zasięgu górnych pierścieni tłokowych.
Materiał tulei krótkich odznacza się wyższą zawartością niklu.
Tuleje mokre są to wkładane, wymienne cylindry. Ich powierzchnia zewnętrzna jest wewnętrzną ścianką płaszcza wodnego kadłuba silnika; w ten sposób woda chłodząca omywa bezpośrednio tuleje. Odpowiednie
położenie tulei w kadłubach silników w kierunku poprzecznym jest zapewnione przez specjalne ustawcze obrzeża zwykle pasowane suwliwie. Tuleje te zaopatrzone są też w kołnierze ustalające ich położenie poosiowe w kadłubie silnika (rys. 170). Ponieważ ścianki tulei mokrych nie mają podparcia przy przejmowaniu roboczego ciśnienia gazów, powinny być one wytrzymalsze niż w tulejach suchych i dlatego są odpowiednio grubsze (6-8 mm).
W silnikach niektórych samochodów, a zwłaszcza ciągników stosuje się tuleje mokre. Wykonuje się je z żeliwa szarego (Żl 21-MO). Na zewnętrznej powierzchni tulei mokrych obrabiane są tylko obrzeża ustawcze, pozostała część tej powierzchni stykająca się z wodą pozostaje nie obrobiona.