DOCIERANIE ZEWNĘTRZNYCH POWIERZCHNI OBROTOWYCH
Podobnie jak docieranie otworów, wykańczanie zewnętrznych powierzchni obrotowych przez docieranie wykonuje się narzędziem-docierakiem z nałożoną na jego powierzchnię pastą składającą się z miałkiego proszku ściernego zmieszanego z cieczą wiążącą. Do-tego celu stosuje się w szerokim zakresie ciecze oddziałujące chemicznie na powierzchnię metalu.
Docieraki wykonuje się najczęściej z żeliwa lub brązu. Jednakże w niektórych przypadkach stosuje się docieraki z miedzi, ołowiu lub innych miękkich materiałów.
Podobnie jak przy obróbce otworów, docierać można dwoma sposobami: 1) docierakiem uprzednio nasyconym materiałem ściernym, 2) docierakiem bez uprzedniego nasycenia materiałem ściernym.
Zewnętrzne powierzchnie obrotowe można docierać na zwykłych tokarkach kłowych za pomocą docieraków ręcznych w kształcie kleszczy
lub na docierakach specjalnych. W przemyśle samochodowym i ciągnikowym pierwszy sposób jest stosowany tylko w oddziałach remontowych i narzędziowych. Drugi sposób stosuje się w ograniczonym stopniu w oddziałach produkcyjnych do obróbki wykańczającej dokładnych powierzchni cylindrycznych małych części (trzonków zaworów i popychaczy, sworzni tłokowych, tłoczków pomp paliwowych i innych części wykonywanych wg 1 klasy dokładności przy gładkości obróbki powyżej 10 klasy).
Do tego celu stosuje się obrabiarki z dwiema tarczami żeliwnymi, umieszczonymi na wrzecionie pionowym (rys. 88). Dolna tarcza jest sztywno osadzona na dolnym wrzecionie obrabiarki, a górna zamocowana jest przegubowo, co pozwala na jej odpowiednie samoczynne ustawianie się względem płaszczyzny tarczy dolnej. Liczba obrotów wrzeciona górnego i dolnego jest różna.
Pomiędzy tarczami mieści się ruchoma tarcza pośrednia (obejma) z wyciętymi okienkami, w które wkłada się części obrabiane.
Za pomocą mechanizmu mimośrodowego nadaje się tarczy pośredniej ruch kołowy dookoła punktu położonego mimośrodowo względem osi tarczy dolnej. Wobec tego obrabiane części umieszczone w tarczy pośredniej nie tylko toczą się między tarczami docierającymi, ale również przesuwają się wzdłupż swoich osi. W wyniku tego ruchu oraz różnych prędkości obwodowych tarcz docierających następuje poślizg między obrabianymi częściami a tarczami, co powoduje ścieranie metalu z powierzchni części.
Przy omówionej kinematyce roboczych członów obrabiarki otrzymuje się złożone tory ziarn materiału ściernego względem obrabianych powierzchni (rys. 88). Zapewnia to uzyskanie przeplatanej siatki śladów ziarn ściernych na tej powierzchni i odpowiednio wysokiej klasy gładkości.