Skrobanie jest to usuwanie cieniutkich warstewek metalu (o grubości około 0,005 mm) z obrabianej powierzchni za pomocą ręcznego narzędzia zwanego skrobakiem. Do obróbki płaszczyzn szerokich używa się skrobaka płaskiego (rys. 45la), a do obróbki płaszczyzn wąskich —• skrobaki trójkątne pełne (rys. 451b) lub wy­żłobione (rys. 451c). Powierzchnie otworów obrabia się natomiast skro­bakiem trójkątnym wyżłobionym lub specjalnym skrobakiem łyżko­wym (rys. 45 ld). Skrobanie stosowane jest w celu osiągnięcia dokładnego wzajemnego położenia elementów oraz dobrych warunków przylegania stykających się powierzchni. Skrobanie stykają­cych się powierzchni przeprowadza się głównie dla zapewnienia ścisłego przylegania tych powierzchni, osiąg­nięcia ich prawidłowego kształtu geometrycznego (np. płaskości lub okrągłości) oraz polepszenia ich gładkości. Dokładność skrobania, czyli stopień przylegania skrobanych po­wierzchni określa się w sposób na­stępujący. Jedną ze sprawdzanych powierzchni powleka się cienką war­stwą tuszu, który przy wzajemnym ruchu pozostawia na drugiej powierzchni ślady w miejscach styku w po­staci plam. Kryterium oceny dokładności stanowi liczba plam przypadająca na jednostkę powierzchni. Naj częściej określa się liczbę plam na powierz­chni kwadratu o boku równym 25 mm. Liczba ta może wynosić od kilku (np. 3r5 dla łączonych części korpusów lub kadłubów) do około trzydzie­stu (np. 20432 dla wzorcowych przyrządów kontrolnych). W przypadku panewek łożyskowych liczba plam wynosi przeciętnie 8412. Przy montażu silników spalinowych skrobanie stosowane jest zarówno do obróbki powierzchni płaskich, np. płaszczyzny podziału skrzyni korbo­wej, płaszczyzny osadzenia pokryw łożysk głównych, powierzchni pro­wadnic krzyżulców i innych, jak również powierzchni walcowych, np. pa­newek łożysk głównych i korbowodowych. Naddatek zdejmowany przez skrobanie nie powinien w normalnych wa­runkach przekraczać 0,0540,1 mm. W szczególnych przypadkach wystę­puje konieczność zdejmowania przez skrobanie warstwy metalu o gru­bości do 0,25 mm, a nawet więcej; bardziej celowe jest wówczas zastoso­wanie najpierw wstępnego piłowania, a następnie dopiero skrobania. W wyniku skrobania można uzyskać bardzo równą i gładką powierzchnię. Skrobanie jest procesem nadzwyczaj pracochłonnym, wymagającym stosunkowo wysoko wykwalifikowanych robotników. Wobec tego należy wprowadzać we wszystkich przypadkach, w których ze względu na kon­strukcję silników i wielkość produkcji jest to możliwe, takie metody ob­róbki, aby skrobanie jak najbardziej ograniczyć, a nawet zupełnie usunąć. W odniesieniu do płaszczyzn skrobanie zastępuje się szlifowaniem, a w przypadku otworów — rozwiercaniem lub wytaczaniem. W celu zwię­kszenia wydajności skrobania stosowane są elektryczne lub nawet pneu­matyczne urządzenia, w których skrobak wykonuje szybkie ruchy posu­wistozwrotne.