Wiercenie otworu osiowego jest bardzo pracochłonną operacją, w której często występuje znaczne zbaczanie wiertła. Dopuszczalna wielkość tego zbaczania dochodzi do l,0rl,2 mm. Jak już wspominaliśmy w rozdziale V, w celu zmniejszenia zbaczania wiertła przy wierceniu głębokich otworów stosuje się specjalne wiertła oraz nadaje obrabianemu przedmiotowi ruch obrotowy. Przy tej operacji stosuje się zwykle specjalne wielowrzecionowe obrabiarki poziome umożliwiające jednoczesną obróbkę kilku przed­miotów. Na tych obrabiarkach wał zamocowuje się jednym końcem w uchwycie, a w drugim w podtrzymce. Bardziej wydajne jest wiercenie z dwóch stron i jednak przy tym sposobie na odcinku środkowym otworu powstaje trudny do usunięcia uskok; z tego względu wiercenie z dwóch stron spotyka się rzadko. Zwykle po wierceniu otworu osiowego przeprowadza się powtórne to­czenie czopów końcowych w celu usunięcia ich bicia powstającego na skutek zbaczania wiertła. Powtórnie obtoczone czopy wykorzystuje się jako podstawę obróbkową przy następnej operacji, jaką jest rozwiercanie zgrubne otworu osiowego (na takich samych obrabiarkach jak wiercenie) mające na celu poprawienie gładkości jego powierzchni, a tym samym zwiększenie wytrzymałości wału, zwiększenie odporności na korozję i uła­twienie wykrywania wad materiałowych. Z tego samego względu niekiedy stosuje się jeszcze rozwiercanie wykańczające, a nawet polerowanie otwo­ru osiowego. Po obróbce cieplnej w większości przypadków następuje na obu końcach wału wytaczanie otworu i nacinanie gwintu na zaślepki; obróbkę tę prze­prowadza się zwykle na tokarkach lub rewolwerówkach.