W literaturze technicznej, jak również w wielu wytwórniach (szczególnie dużych) stosowane są różne klasyfikacje obrabiarek. Przy omawianiu tech­nologii poszczególnych elementów silnika spalinowego najczęściej spoty­kamy się, oczywiście poza podziałem obrabiarek w zależności od rodzaju obróbki (tokarki, wiertarki, frezarki itd.), z klasyfikacją w zależności od stopnia ich przystosowania do celów specjalnych, przy czym rozróżniamy: 1)obrabiarki ogólnego przeznaczenia, 2)obrabiarki wysokowydajne, obrabiarki specjalizowane, obrabiarki zespołowe, obrabiarki specjalne branżowe. Obrabiarkami ogólnego przeznaczenia nazywamy obrabiarki przeznaczone do wykonywania różnych operacji określonego rodzaju obróbki przedmiotów o różnych kształtach. Do tej grupy obrabia­rek zaliczamy np. tokarki pociągowe, rewolwerówki, wiertarki stołowe, frezarki poziome i pionowe itp. Obrabiarkami wysokowydajnymi nazywamy obrabiarki przeznaczone do produkcji wielkoseryjnej i masowej. W stosunku do obra­biarek ogólnego przeznaczenia obrabiarki wysokowydajne odznaczają się większą mocą, większą liczbą obrotów i sztywniejszą konstrukcją, co umożliwia stosowanie większych przekrojów warstwy skrawanej, więk­szych szybkości skrawania i wydajniejszych przyrządów. Jednak przesta­wienie takiej obrabiarki na inną operację jest bardziej kłopotliwe i wy­maga dłuższego czasu. Do obrabiarek tych zaliczamy: tokarki wielonożowe, automaty i półautomaty, frezarki podłużne, szlifierki do wałków z posuwem poprzecznym, szlifierki bezkłowe itp. Obrabiarkami specjalizowanymi nazywamy takie obra­biarki, które za pomocą specjalnych urządzeń lub przez odpowiednie zmia­ny konstrukcyjne dostosowane są do szczególnie wydajnego wykonywania określonych operacji. Obrabiarki te są wynikiem przebudowy obrabiarek ogólnego przeznaczenia lub obrabiarek wysokowydajnych. Przykładem obrabiarki specjalizowanej może być frezarka podłużna przedstawiona na rys. 203, którą otrzymano przez zamianę zwykłych głowic — głowicami specjalnymi. Obrabiarka ta służy do obróbki połówek kadłuba silnika widlastego. Na stole ustawiono sześć uchwytów, z których każdy zamocowuje obie połówki (prawą i lewą) kadłuba silnika. W ten sposób obrabia się równocześnie sześć kadłubów na powierzchniach styku z głowicą i w miej­scach połączeń. Zastosowanie zwykłych obrabiarek wymaga obróbki w dwóch ustawieniach. Obrabiarkami zespołowymi (agregatowymi) nazywamy obrabiarki budowane w znacznym stopniu ze znormalizowanych zespołów i elementów i przeznaczone do wykonywania określonego rodzaju obróbki różnych przedmiotów, przy czym dostosowanie do określonej operacji na danym przedmiocie odbywa się przez zamianę i przestawienie poszczegól­nych zespołów i elementów obrabiarki oraz wyposażenie jej w odpowiednie przyrządy. Kojarząc różne znormalizowane zespoły napędowe, głowice, łoża itp., można budować różne obrabiarki wykonujące złożone operacje wiertarskie, frezarskie, tokarskie itp. Na rys. 204 pokazano trzy grupy róż­nych obrabiarek utworzonych przez dodawanie i zamianę zespołów i ele­mentów. We wszystkich przypadkach przyjęto, że początkowo ustawiana była pozioma wiertarka wielowrzecionowa. W przemyśle silnikowym obrabiarki zespołowe stosowane są najczęściej przy obróbce kadłubów i głowic, tj. elementów, których obróbka wymaga dużo operacji wiercenia, rozwiercenia, gwintowania, wytaczania i frezowania. Obrabiarkami specjalnymi nazywamy obrabiarki budowa­ne specjalnie do wykonywania określonej operacji. Do tej grupy obrabia­rek należą tokarki do wałów rozrządczych, tokarki do wałów korbowych, itp. W przemyśle silnikowym szeroko stosowane są obrabiarki specjalne, służące do obróbki całej grupy przedmiotów jednego typu, nieco różnią­cych się wymiarami.