Oczyszczone, umyte i odtłuszczone części transportowane są w po­jemnikach do stanowisk weryfikatorów. Stanowiska te usytuowa­ne są zwykle w pobliżu myjni, co znacznie upraszcza transport. Weryfikator określa stopień zużycia części i na tej podstawie segreguje je na trzy grupy: Części dobre, nadające się do dalszej eksploatacji w samocho­dzie bez potrzeby naprawy. Części nadające się do naprawy, których zużycie lub uszko­dzenie można usunąć przez regenerację lub obróbkę na wy­miary naprawcze. Części nieprzydatne, których stopień zużycia lub uszkodzenia przekracza ekonomicznie uzasadnione możliwości naprawy. Koszt naprawy tych części (jeżeli naprawa jest w ogóle mo­żliwa) przekroczyłby koszt wykonania nowej części. W celu wykluczenia pomyłki weryfikator znaczy segregowane części umownymi kolorami. Części dobre transportuje się do magazynu międzyoperacyjne-go, skąd pobierane są do montażu. Części nadające się do na­prawy kieruje się do działów naprawy, natomiast części nieprzy­datne zostają przekazane na złom. Praca weryfikatorów jest bardzo odpowiedzialna. Od ich umiejętności oraz od wyposażenia stanowisk w odpowiedni sprzęt zależy zarówno jakość napraw, jak i ich koszt. Zakwalifikowanie jako dobrej części mającej ukryte wady lub zużytej może spowo­dować w konsekwencji poważne uszkodzenia pojazdu, dyskwalifi­kujące przeprowadzoną naprawę. Natomiast kierowanie na złom części nadających się do naprawy zwiększa koszty naprawy i jest objawem marnotrawstwa. Mimo istnienia rozmaitych urządzeń pomiarowo-kontrolnych ciągle jeszcze poważny udział w pracach weryfikacyjnych ma me­toda organoleptyczna, oparta na subiektywnej ocenie stanu częś­ci dokonywanej przez weryfikatora, posługującego się zmysłami wzroku i doktyku. Dlatego pracownicy oceniający części powinni mieć wysokie kwalifikacje, długoletni staż pracy w zakładach na­prawy samochodów oraz specjalne przeszkolenie. Weryfikatorzy sporządzają protokóły, na podstawie których wystawia się przewodniki, karty pracy oraz kwity na materiały potrzebne do naprawy poszczególnych części. Przewodnik określa sposób naprawy części, przebieg kolejnych czynności oraz po­trzebne narzędzia i urządzenia. Karty pracy zawierają polecenie wykonania zaplanowanej naprawy poszczególnym pracownikom oraz podają określony przez kalkulatora czas naprawy. Przewod­niki i karty pracy stanowią podstawę do sporządzania harmono­gramów przebiegu naprawy, które ułatwiają koordynację czyn­ności wykonywanych przez poszczególne działy. Na podstawie weryfikacji części sporządza się także tabele uszkodzeń, na podstawie których można statystycznie określić współczynniki niezbędne do planowania zapotrzebowania na nowe części zamienne oraz na materiały, narzędzia i inne środki nie­zbędne do naprawy poszczególnych części. Znając procentowy udział części dobrych, do naprawy i nieprzydatnych oraz liczbę pojazdów, które mają być naprawiane w objętym planem okresie, łatwo obliczyć, ile należy zakupić lub wykonać części nowych, a ile części trzeba będzie naprawić. Stanowiska weryfikatorów wyposażone są w specjalne przy­rządy, urządzenia pomiarowo-kontrolne, wzorniki itp. Zwykle poszczególne stanowiska przystosowane są do weryfikacji części jednego lub kilku podobnych zespołów. Na jednym stanowisku można weryfikować elementy skrzynek biegów, reduktorów, a na­wet mostów napędowych, jednak weryfikację części silnika lub osprzętu z reguły wykonuje się na oddzielnym stanowisku. Taki podział umożliwia specjalizację personelu i stosowanych urzą­dzeń.