Weryfikacja części samochodowych polega na porównaniu ich stanu z warunkami technicznymi weryfikacji. W warunkach tych podane są wymiary, które należy sprawdzić, potrzebne do tego przyrządy pomiarowe i sprawdziany oraz wskazówki dotyczące dalszego postępowania, zależnie od stwierdzonego stopnia zużycia. Z przebiegiem prac weryfikacyjnych zapoznamy się na przykła­dzie weryfikacji części silnika. Weryfikację kadłuba rozpoczynają oględziny zewnętrzne. W ten sposób można wykryć jedynie uszkodzenia o charakterze awaryjnym, np. wyraźne pęknięcie lub wyłamanie ścianki. Nie­widoczne pęknięcia można wykryć na podstawie próby szczelności. W tym celu uszczelnia się przestrzeń wodną i doprowadza do niej przez jedyny pozostawiony otwór wodę pod ciśnieniem 0,3-:-0,4 MPa (ok. 3-=-4 at). Przed próbą należy ze ścianek przestrzeni wodnej usunąć kamień kotłowy. Woda wydostająca się przez ewentualne pęknięcia wskazuje miejsca nieszczelne. Próbę wyko­nuje się zwykle na stanowisku wyposażonym w przystosowane do naprawianych silników pokrywy uszczelniające. Następnie sprawdza się zużycie oraz ewentualne zwichrowa­nie powierzchni roboczych kadłuba. W pierwszej kolejności okreś­la się stopień zużycia gładzi cylindrowych. Służą do tego celu średnicówki z czujnikami zegarowymi. Srednicówkę nastawia się na wymiar nominalny i za pomocą czujnika mierzy się odchyłki średnicy cylindra. Średnicę cylindra sprawdza się co najmniej w trzech wysokościach — w dwóch prostopadłych kierunkach na każdym poziomie. Szczególną uwagę zwraca się na średnicę cy­lindra na wysokości odpowiadającej położeniu pierwszego (od strony denka tłoka) pierścienia uszczelniającego, gdy tłok znaj­duje się w GMP. Na tym poziomie zużycie jest największe i ma decydujący wpływ na ocenę stanu silnika. Zwichrowanie płasz­czyzny podgłowicowej kadłuba sprawdza się przykładając do niej płytę lub szeroki liniał traserski. Badania weryfikacyjne głowicy mają podobny przebieg jak w przypadku kadłuba. Tłoki i pierścienie tłokowe podczas napraw głów­nych wymienia się na nowe i dlatego nie podlegają one weryfi­kacji. W wyjątkowych przypadkach, gdy brak jest części zamien­nych, można tłok skierować do naprawy. W normalnych warun­kach naprawy tłoków są nieopłacalne. Weryfikacja wału korbowego, oprócz oględzin ze­wnętrznych, obejmuje sprawdzenie prostoliniowości oraz wymia­rów czopów głównych i korbowodowych. Ewentualne niewidocz­ne gołym okiem pęknięcia o charakterze zmęczeniowym wykry­wa się za pomocą defektoskopu. Jeżeli zakład nie ma defekto­skopu, powierzchnię wału należy dokładnie obejrzeć przez szkło silnie powiększające. Prostoliniowość sprawdza się umieszczając wał w pryzmach na stanowisku z dostawianymi czujnikami ze­garowymi. Średnice i długości czopów głównych i korbowodo-wych mierzy się mikrometrem. Średnicę mierzy się co najmniej czterokrotnie, w dwóch prostopadłych do siebie płaszczyznach, w celu określenia maksymalnego zużycia czopa, jego stożkowości oraz owąlności. W przypadku wałka rozrządu czynności weryfikacyjne obejmują sprawdzenie prostoliniowości oraz sprawdzenie bicia czopów i części cylindrycznej krzywek. Bicie sprawdza się za po­mocą czujników zegarowych przystawionych do wałka umieszczo­nego w pryzmach ustawionych na płaskiej płycie. Ponadto spraw­dza się zużycie powierzchni krzywek (przez oględziny) oraz mie­rzy się mikrometrem średnice czopów wałka.