Przy wykonaniu tulei żeliw­nych szlifowanie znajduje za­stosowanie przy tulejach mo­krych do obróbki zewnętrznych powierzchni ustalających, a przy tulejach suchych do ob­róbki powierzchni zewnętrznych i wewnętrznych po ich zahartowaniu. Szlifowanie zewnętrznych powierzchni ustalających mokrych tulei wy­konuje się w jednej lub w dwóch operacjach. W wielu wytwórniach do racji zgrubnej stosowane są szlifierki bezkłowe. Szlifowanie wykań­czające w cflu zapewnienia współosiowości zewnętrznej i wewnętrznej powierzchni przeprowadza się zwykle na szlifierkach kłowych mocując tuleję na trzpieniu rozprężnym. Do szlifowania zewnętrznych powierzchni mokrych tulei często stosuje się również uchwyty z masą zaciskającą; jedno z rozwiązań takich uchwytów pokazane jest na rys. 409. Suche tuleje szlifuje się na szlifierkach bezkłowych, przy czym naj­pierw powierzchnię zewnętrzną, a następnie wewnętrzną. Ze względu na cienkie ścianki i wymaganą bardzo dużą dokładność wymiarów tulei cy­lindrowej przy jej szlifowaniu należy stosować bardzo intensywne chło­dzenie nie tylko od zewnątrz, ale również : od wewnątrz (rys. 410). Szlifowanie walcowych powierzchni wewnętrznych należy wprawdzie do bardzo pracochłonnych operacji, jednak jest podstawowym sposobem obróbki gładzi cylindrowej stalowych tulei azotowanych. Powierzchnię wewnętrzną, podobnie jak i zewnętrzną, szlifuje się zwykle trzy razy — raz przed azotowaniem i dwa razy po azotowaniu. Specjalne szlifierki do szlifowania powierzchni wewnętrznej tulei są tak zbudowane, że przed­miot podczas obróbki wykonuje ruch obrotowy (rys. 411). Wrzeciono prze­dniej głowicy stanowi uchwyt o dużej średnicy, przy czym tuleję wsuwa się od lewej strony (rys. 411) i zamocowuje za jej kołnierz. Taki sposób mocowania, podobnie jak stosowane niekiedy mocowanie sprężyste, umo­żliwia swobodne wydłużenie się tulei w wyniku jej nagrzewania podczas obróbki.