Szlifowanie znajduje mniejsze zastosowanie przy obróbce otworów, niż przy obróbce zewnętrznych powierzchni walcowych. Przy zastosowaniu tej metody można uzyskać wprawdzie dużą dokładność (w klasie 1 lub 2) i wy­soką gładkość powierzchni (w zakresie klas 8-r-lO), jest ona jednak stosun­kowo mało wydajna i kosztowna. Mała wydajność tłumaczy się koniecz­nością użycia ściernic o małych średnicach (zwykle 0,7-7-0,9 średnicy szlif owalnego otworu), co utrudnia osiągnięcie odpowiednio dużej szybko­ści obwodowej oraz zmusza do częstego obciągania i wymieniania ściernic. Duży koszt takiej operacji jest wynikiem zbyt długiego czasu potrzebnego na jej wykonanie oraz wysokiego kosztu szlifierki i jej wyposażenia. Trudności te występują szczególnie wyraźnie przy szlifowaniu otworów o dużym stosunku wymiaru długości do wymiaru średnicy. Szlifowanie stosuje się głównie do obróbki dokładnych otworów w przedmiotach hartowanych lub wykonanych ze szczególnie twardych materiałów (zwykle przy HRC > 30) oraz w tych przypadkach, w których rozwiercanie, bardzo dokładne wytaczanie lub inne tańsze od szlifowania metody okażą się z jakichkolwiek powodów mniej korzystne lub niemożli­we do zastosowania, jak np. obróbka otworów ślepych lub otworów z ka­nałami wzdłużnymi itp. Szlifowanie otworów przelotowych przeprowadza się posuwem podłuż­nym. Krótkie otwory przelotowe i otwory ślepe szlifuje się metodą posuwu poprzecznego. Szlifierki do otworów dzielą się na dwie grupy. Szlifierki pierwszej grupy pracują według schematu tokarek. Obrabiany przedmiot wykonuje ruch obrotowy, posuw wzdłużny zaś wykonuje albo ściernica, albo obrabiany przedmiot. Szlifierki drugiej grupy stosowane są do obróbki otworów w przedmio­tach o dużych wymiarach lub też o kształtach utrudniających zamocowa­nie na obrotowej tarczy. Na tych obrabiarkach przedmiot pozostaje nie­ruchomy, natomiast ściernica ma podwójny ruch obrotowy (szybki dokoła swej osi i powrotny dokoła osi otworu — rys. 236). Wzdłużny posuw wy­konuje albo obrabiany przedmiot, albo ściernica. Obecnie budowane są także planetarne szlifierki o różnych wielkościach, poczynając od małych, które służą do obróbki otworów cylindrowych silników samochodowych, a kończąc na bardzo dużych stosowanych do szlifowania cylindrów silni­ków wielkiej mocy o średnicach kilkuset milimetrów. Przy dużej produkcji stosowane są również do obróbki otworów szli­fierki bezkłowe, które umożliwiają uzyskanie dokładnej współosiowości powierzchni zewnętrznej i wewnętrznej przedmiotu (najczęściej tulei). Schemat takiego szlifowania pokazano na rys. 237. Tuleję 1 o przeszlifowanej powierzchni zewnętrznej umieszcza się pomiędzy rolką podtrzymującą 2, tarczą prowadzącą 3 i rolką dociskową 4. Tarcza 3 oraz rolki 2 i 4 ustawione są na saniach wykonujących ruch prostoliniowo-zwrotny równolegle do osi ściernicy 5. Takie szlifierki są najczęściej zautomaty­zowane.