Skrobanie
Skrobanie jest to usuwanie cieniutkich warstewek metalu (o grubości około 0,005 mm) z obrabianej powierzchni za pomocą ręcznego narzędzia zwanego skrobakiem. Do obróbki płaszczyzn szerokich używa się skrobaka płaskiego (rys. 45la), a do obróbki płaszczyzn wąskich —• skrobaki
trójkątne pełne (rys. 451b) lub wyżłobione (rys. 451c). Powierzchnie otworów obrabia się natomiast skrobakiem trójkątnym wyżłobionym lub specjalnym skrobakiem łyżkowym (rys. 45 ld).
Skrobanie stosowane jest w celu osiągnięcia dokładnego wzajemnego położenia elementów oraz dobrych warunków przylegania stykających się powierzchni. Skrobanie stykających się powierzchni przeprowadza się głównie dla zapewnienia ścisłego przylegania tych powierzchni, osiągnięcia ich prawidłowego kształtu geometrycznego (np. płaskości lub okrągłości) oraz polepszenia ich gładkości.
Dokładność skrobania, czyli stopień przylegania skrobanych powierzchni określa się w sposób następujący. Jedną ze sprawdzanych powierzchni powleka się cienką warstwą tuszu, który przy wzajemnym ruchu pozostawia na drugiej powierzchni ślady w miejscach styku w postaci plam. Kryterium oceny dokładności stanowi liczba plam przypadająca na jednostkę powierzchni. Naj częściej określa się liczbę plam na powierzchni kwadratu o boku równym 25 mm. Liczba ta może wynosić od kilku (np. 3r5 dla łączonych części korpusów lub kadłubów) do około trzydziestu (np. 20432 dla wzorcowych przyrządów kontrolnych). W przypadku panewek łożyskowych liczba plam wynosi przeciętnie 8412.
Przy montażu silników spalinowych skrobanie stosowane jest zarówno do obróbki powierzchni płaskich, np. płaszczyzny podziału skrzyni korbowej, płaszczyzny osadzenia pokryw łożysk głównych, powierzchni prowadnic krzyżulców i innych, jak również powierzchni walcowych, np. panewek łożysk głównych i korbowodowych.
Naddatek zdejmowany przez skrobanie nie powinien w normalnych warunkach przekraczać 0,0540,1 mm. W szczególnych przypadkach występuje konieczność zdejmowania przez skrobanie warstwy metalu o grubości do 0,25 mm, a nawet więcej; bardziej celowe jest wówczas zastosowanie najpierw wstępnego piłowania, a następnie dopiero skrobania. W wyniku skrobania można uzyskać bardzo równą i gładką powierzchnię.
Skrobanie jest procesem nadzwyczaj pracochłonnym, wymagającym stosunkowo wysoko wykwalifikowanych robotników. Wobec tego należy wprowadzać we wszystkich przypadkach, w których ze względu na konstrukcję silników i wielkość produkcji jest to możliwe, takie metody obróbki, aby skrobanie jak najbardziej ograniczyć, a nawet zupełnie usunąć. W odniesieniu do płaszczyzn skrobanie zastępuje się szlifowaniem, a w przypadku otworów — rozwiercaniem lub wytaczaniem. W celu zwiększenia wydajności skrobania stosowane są elektryczne lub nawet pneumatyczne urządzenia, w których skrobak wykonuje szybkie ruchy posuwistozwrotne.