Normalna jazda nie stwarza zazwyczaj specjalnych kłopotów, natomiast przy przyspieszaniu trzeba brać pod uwagę dynamikę samo­chodu. Na rysunkach 1.24 i 1.25 przedstawiono orientacyjne czasy, jakie samochód osiąga na poszczególnych przełożeniach przy wyko­rzystaniu maksymalnych przyspieszeń. Przy przechodzeniu z 1. biegu na 2., zwłaszcza gdy trzeba ten manewr wykonać szybko, zawsze należy uważać, aby nie włączyć wstecznego biegu, gdyż z reguły powoduje to uszkodzenie kół zęba­tych lub nawet pęknięcie obudowy skrzynki biegów. Zbyt gwałtowne „zrywy" powodują zwiększone zużycie opon, sil­nika i mechanizmów napędowych, a także zwiększenie zużycia pa­liwa. Największy przyrost prędkości uzyskuje się na 1. i 2. biegu, na­tomiast na 3 biegu przyspieszenie jest mniejsze, co przedstawiono na wykresie, gdzie linia 3. biegu przy prędkościach powyżej 90 km/h jest prawie pozioma. W tych warunkach wyprzedzanie na 3. biegu jest mało skuteczne; należy więc zredukować przełożenie na 2. bieg i dopiero po wyprze­dzeniu włączyć z powrotem 3. bieg. Takie wyprzedzanie stosuje się w ruchu miejskim na zatłoczonych ulicach. Jeżeli wyprzedzanie odbywa się poza miastem lub na wolnej jezdni, można ten manewr przeprowadzić na biegu bezpośrednim (tzn. 3.), ale należy przedtem zwiększyć prędkość tak, aby była większa o oko­ło 20 km/h od wyprzedzanego samochodu. Zapobiega to niebezpiecz­nej sytuacji, kiedy dwa jadące obok siebie pojazdy o tej samej albo zbliżonej prędkości tarasują jezdnię. Opisany sposób jazdy skraca czas wyprzedzania, co niewątpliwie przyczynia się do zwiększenia bezpieczeństwa jazdy. Należy zapamiętać, że wyprzedzany samochód wydaje się znacz­nie dłuższy niż jest w rzeczywistości. Jeśli np. wyprzedzany autobus porusza się z prędkością 70 km/h, a prędkość samochodu wyprze­dzającego wynosi 80 km/h, to droga przebyta równolegle z autobu­sem jest równa 10 długościom autobusu (jest to wyliczenie teore­tyczne). Wyprzedzanie jest jednym z bardziej niebezpiecznych manewrów, powinien więc być przeprowadzany ze szczególną ostrożnością. W pierwszej fazie należy sprawdzić w lusterku, czy manewr wyprze­dzania nie będzie przeszkadzał pojazdom jadącym z tyłu; następ­nie trzeba włączyć lewy kierunkowskaz i rozpocząć wyprzedzanie lewą stroną jezdni; po wyprzedzeniu innego pojazdu sygnalizujemy to włączeniem prawego kierunkowskazu, a następnie skręcamy na swój pas drogi, po którym kontynuujemy dalszą jazdę. Trudniejsze i niebezpieczniejsze jest wyprzedzanie na drodze wą­skiej, gdzie panuje duży ruch. W takiej sytuacji trzeba liczyć się z różnymi przeszkodami w postaci ruchu pojazdów jadących w prze­ciwnym kierunku, złą widocznością drogi przed zakrętami lub wznie­sieniami. Sytuacja pogarsza się jeszcze bardziej, gdy występują złe warunki atmosferyczne (np. śnieg lub deszcz), a nawierzchnia jest nierówna lub śliska. Takie okoliczności sprawiają, że często jesteśmy zmuszeni zrezygnować z wyprzedzania i zmniejszyć prędkość, zacho­wując bezpieczną odległość za pojazdem, który chcemy wyprzedzić. Jeśli jednak zdecydujemy się wyprzedzać, należy to wykonać jak najszybciej. Przed wjazdem na lewą stronę drogi należy zwrócić szczególną uwa­gę, czy nie ma tam innych (pojazdów, ludzi stojących lub idących, prze­wężeń jezdni; jednocześnie trzeba obserwować wyprzedzany pojazd, czy nie zamierza on także wjechać ma lewy ,pas jezdni, co niewątpliwie mogłoby doprowadzić do wypadku. Poza miastem należy uprzedzić o zamiarze wyprzedzania za pomo­cą sygnału świetlnego i po upewnieniu się, że kierowca zareagował (np. zjeżdżając na prawo lub włączając prawy kierunkowskaz) można manewr ten wykonać.