Płyta wiertarską stanowi zasadniczą część uchwytu lub przyrządu wiertarskiego, a po niewielkim uzupełnieniu (trzymadła, dociski i ewen­tualnie nóżki) staje się często sama uchwytem wiertarskim. W pierwszym przypadku przedmiot umieszczony jest w korpusie, a płytę ustala się względem korpusu najczęściej na kołkach lub w inny sposób; w drugim przypadku przedmiot ustalany jest bezpośrednio w stosunku do płyty. Ustalanie takie jest mało dokładne, zwłaszcza gdy przedmiot ustalany jest na powierzchniach nieobrobionych, według obrysu lub rys traserskich. W pierwszym przypadku od spodu płyty wiertarskiej wycina się obrys, w postaci rowka całego przedmiotu lub kilku jego charakterystycznych fragmentów. W celu ułatwienia ustawiania przedmiotu rowek (o szeroko­ści około 5 mm) wykonuje się w odległościach 2-^3 mm od zarysu przed­miotu. Przykład płyty wiertarskiej „ na której ustala się przedmiot według obrysu, pokazano na rys. 161. Uchwyt ten składa się z płyty zaopatrzonej w cztery nóżki 1, których wysokość powinna być nieco większa od wyso­kości przedmiotu wierconego 2-Przedmiot ustawia się według trzech łukowych rowków, po czym mocuje za pomocą docisków płytkowych 3. Ustawianie przedmiotu w stosunku do płyty wiertarskiej według rys traserskich stosuje się w przypad­kach, kiedy nie daje się zastosować ustalenia na powierzchniach obrabia­nych lub według obrysu. W przy­padkach tych przeprowadza się tra­sowanie na przedmiocie dwóch pro­stopadłych rys, przy czym ustalenie przedmiotu polega na uzgodnieniu Rys. 161. Płyta wiertarska do usta- położenia tych rys z rysami wykona-wiania przedmiotu według obrysianymi na płycie wiertarskiej.