W przypadku obróbki ciężkich przedmiotów lub też w przypadku wy­stępowania dużych sił skrawania ustalanie na powierzchniach obrobio­nych odbywa się przy użyciu płytek oporowych, które mogą być gładkie lub rowkowane. Oba rodzaje płytek oporowych są znormalizowane: płytki gładkie objęte są normą PKN/M-61218, a płytki rowkowane — normą PKN/M-61219. Płytki oporowe przymocowuje się do korpusów przyrządów lub uchwy­tów za pomocą dwóch lub trzech śrub z gniazdem sześciokątnym. Łby śrub muszą być wpuszczone w płytkę, przy czym powierzchnia górna łba znaj­duje się zwykle 0,5-=-l mm poniżej powierzchni roboczej płytki. Kształt płaskiej płytki oporowej, sposób jej zamocowania oraz przykład zastosowania pokazano na rys. 112a. Płytki rowkowane (rys. 112b) odzna­czają się dłuższym okresem użytkowania niż płytki płaskie ze względu na to, że powierzchnia robocza znajduje się o 1-^3 mm powyżej powierz­chni rowka.