Opracowanie projektu technicznego oddziału rozpoczyna się od spre­cyzowania procesu technologicznego obróbki części w tym oddziale. Metodyka opracowania procesu technologicznego obróbki części do samochodów i ciągników została już omówiona poprzednio. Przy opracowywaniu projektu technicznego nie tylko określa się pro­ces technologiczny, ale również przeprowadza się kalkulację czasów w tym procesie. W warunkach produkcji masowej czas kalkulowany (Tk) równa się czasowi wykonania jednej sztuki (Tszt), ponieważ odpada czas przygoto­wawczy. W produkcji seryjnej, w której jedna obrabiarka wykonuje kilka operacji, czas kalkulowany określa się ze wzoru y Tk = Tszf + — gdzie Tp — czas przygotowawczy; n — liczba części w partii. Czas obróbki jednej części jest to suma czasów potrzebnych do wy­konania wszystkich operacji i równa się Tszt = hi + *fc2 + • • • + tkn Czas obróbki kompletu części Tw jest równy sumie czasu potrzebnego do obróbki wszystkich części (1,2 . . . m) wchodzących w skład danego wyrobu Tw = T1n1 + T2n2i + Tmnm gdzie: Ti, T2, . . . , Tm — czas obróbki każdej poszczególnej części; m, Ti2,. . . , nm — ilość jednakowych części każdego rodzaju wchodzących w skład wyrobu. Określenie czasu obróbki w drodze kalkulacji technicznej wszystkich operacji jest skomplikowane i długotrwałe. Dlatego sposób ten stosuje się tylko przy opracowywaniu technicznych projektów oddziałów produkcji wielkoseryjnej i masowej. Przy projektowaniu oddziałów lub działów o produkcji seryjnej, kiedy asortyment części i mechanizmów jest bardzo duży, stosuje się w celu zmniejszenia pracochłonności i skrócenia czasu projektowania tak zwaną metodę odniesienia. W tym przypadku części dzieli się na grupy według jednakowych procesów technologicznych obróbki. Z każdej grupy wybiera się „typo­wego przedstawiciela" i opracowuje się proces technologiczny tej części oraz przeprowadza jego kalkulację. Czas wykonania pozostałych części każdej grupy określa się metodą odniesienia, wychodząc ze stosunku ciężarów i posługując się współczyn­nikiem odniesienia Kp, którego wartość oblicza się ze wzoru podanego po­przednio. Jednakże współczynnik odniesienia nie uwzględnia wszystkich czyn­ników wpływających na czas obróbki kompletu części, np. różnic w zło­żoności konstrukcji, ilości wykonywanych części itp. Żeby uwzględnić również te czynniki, należy wprowadzić dodatkowe współczynniki po­prawki. Współczynnik poprawki uwzględniający skomplikowanie konstruk­cji mechanizmu określa się przez porównanie części, wchodzących w skład typowego mechanizmu, z częściami mechanizmu odniesionego, tj. na pod­stawie analizy charakterystycznych cech konstrukcji części (z uwzględ­nieniem wymaganej dokładności obróbki, gładkości powierzchni i innych czynników charakteryzujących pracochłonność obróbki). Jeśli mechanizm odniesiony jest bardziej skomplikowany niż „typo­wy przedstawiciel", to współczynnik korygujący będzie wyższy od jed­ności i na odwrót, jeśli mechanizm odniesiony jest prostszy, współczyn­nik ten będzie mniejszy od jedności. Przy określaniu współczynnika poprawki, uwzględniającego różnicę ilości części do wykonania, należy mieć na uwadze, że ze zwiększeniem ilości części produkowanych w ciągu roku, czas ich obróbki zmniejsza się. Dlatego współczynnik poprawki przy zwiększeniu programu będzie mniej­szy, a przy zmniejszeniu większy od jedności. Czas odniesiony obróbki kompletu części lub poszczególnych części T0 można określić ze wzoru T0 = T • Kc • Kk • Kj gdzie: T — czas obróbki „typowego przedstawiciela"; Kc — współczynnik poprawki uwzględniający stosunek ciężarów; Kk — współczynnik po­prawki uwzględniający skomplikowanie konstrukcji; K; — współczynnik poprawki uwzględniający ilość części, która ma być produkowana. Podany wzór daje przybliżone rezultaty i może być zastosowany tyl­ko dla mechanizmów lub części o zbliżonym ciężarze i konstrukcji i wyko­nywanych według analogicznych procesów technologicznych. Na przy­kład nie można posługiwać się tą metodą w przypadku określania czasu wykonania śruby przez spęczanie, jeżeli „typowy przedstawiciel" jest śrubą toczoną (nie zważając na to, że te części są podobne pod względem ciężaru i konstrukcji). Metoda odniesienia nie jest metodą dokładną, ponieważ wchodzący w ten wzór współczynnik Kc uwzględniający ciężar nie określa dokładnie stosunku czasów obróbki. Ponadto współczynniki poprawki, uwzględnia­jące różnicę w skomplikowaniu konstrukcji i ilości części do wykonania, określone są subiektywnie. Jednakże przy większej ilości mechanizmów lub części o jednorodnym charakterze, metoda ta może zapewnić dokład­ność dostateczną do projektowania. Przy opracowywaniu założeń projektowych dla oddziałów obróbki mechanicznej czas obróbki zwykle określa się wg przybliżonych wskaźni­ków (na przykład według czasu obróbki odniesionego do 1 T ciężaru goto­wej produkcji). W tym przypadku czas obróbki wszystkich części wchodzących w skład danego wyrobu, przy ilości wyrobów określonej programem, wyznacza się według wzoru T = Cmtc gdzie: T — czas obróbki rocznej produkcji kompletów części wchodzących w skład danego wyrobu; C — ciężar kompletu części wchodzących w skład danego wyrobu; m — roczna produkcja wyrobów w sztukach; tc — czas obróbki części odniesiony do 1 T ich ciężaru. Wskaźnik tc przyjmuje się na podstawie poprzednio wykonanych projektów analogicznych oddziałów.