Całkowicie zamiennymi nazywamy takie elementy, które można złożyć z dowolnymi, lecz wykonanymi według założonych wymiarów elementa­mi danego podzespołu lub zespołu. Uzyskany w ten sposób zespół powinien wykazać żądane działanie bez jakichkolwiek poprawek, za pomocą np. zmiany położenia elementu zespołu w stosunku do pozostałych w celu wy­równania niedokładności wykonania, za pomocą dobierania części, dopaso­wania itp. W ten sposób, przez uniknięcie wzajemnego dobierania i dopaso­wywania elementów, uzyskuje się znaczne zmniejszenie pracochłonności montażu, zatem zwiększenie jego wydajności. Poza tym wprowadzenie cał­kowitej zamienności przyśpiesza wymianę elementów .lub podzespołów uszkodzonych, co zwiększa zdolność użytkową silników. Taka metoda montażu wymaga jednak stosowania dokładnej obróbki, wyposażenia działu mechanicznego w dużą ilość specjalnych przyrządów, uchwytów i narzędzi oraz odpowiedniej organizacji kontroli technicznej. Stosowanie montażu z całkowitą zamiennością może być ograniczone rów­nież innymi czynnikami, jak na przykład: 1)małym programem produkcyjnym, kiedy wykonywanie specjalnych narzędzi oraz przyrządów do obróbki i kontroli jest nieopłacalne; bardzo dużymi wymiarami elementów o dużych wymaganiach od­nośnie ich dokładności; 2)bardzo małymi wymiarami elementów, kiedy do osiągnięcia pełnej zamienności wymagane jest utrzymanie bardzo małych wartości bez­względnych tolerancji; 3)wymaganiami bardzo dużej dokładności, przekraczającymi możliwości wytwórni; 4)skomplikowanym kształtem elementów, utrudniającym ich obróbkę • i pomiary. Z podanych względów metoda montażu z całkowitą zamiennością jest celowa i znajduje najszersze zastosowanie w produkcji wielkoseryjnej i masowej, tj. przede wszystkim przy wytwarzaniu silników samochodo­wych, ciągnikowych, lotniczych i motocyklowych.