W zależności od kształtu łba rozróżniamy trzy rodzaje kołków stoso­wanych do ustalania przedmiotów w przyrządzie lub uchwycie: 1)kołki z łbem płaskim (rys. 110a), 2)kołki z łbem kulistym (rys. HOb), 3)kołki z łbem naciętym (rys, HOc). Pierwszy rodzaj kołków stosowany jest do ustalania przedmiotów na powierzchniach obrobionych, natomiast dwa pozostałe — do ustalania na powierzchniach surowych. Zastosowanie kołków z łbami kulistymi lub naciętymi do ustalania na powierzchniach obrobionych mogłoby spowodo­wać wgniecenie na skutek zbyt dużego nacisku na małej powierzchni ze­tknięcia. W przypadku powierzchni obrabianych zależy nam na tym, żeby kołki wyznaczały ściśle jedną płaszczyznę, co można łatwo osiągnąć szli­fując kołki z płaskimi łbami na jeden wymiar po ich osadzeniu w kor­pusie. Kołki z naciętymi łbami stosowane są wtedy, gdy siły skrawające dzia­łają w kierunku równoległym do płaszczyzny łba kołka, a ten kierunek xuchu nie jest uchwycony przez odpowiedni element przyrządu lub uchwy­tu. Użycie w tym przypadku kołka z naciętym łbem powoduje zwiększenie siły tarcia między przedmiotem a kołkiem i w ten sposób umożliwia zmniejszenie siły zamocowującej. Kołki oporowe z łbem naciętym są znor­malizowane; wymiary ich są określone w normie PKN/M-61209. Kołki po pewnym okresie czasu zużywają się, w związku z czym ko­nieczna jest ich wymiana. W celu ułatwienia tej wymiany otwory na kołki w ścianie korpusu należy wy­konywać jako przelotowe. Niejednokrotnie licząc się z koniecznością ewentualnej wymiany, stosuje się osadza­nie kołków w tulejkach (rys. HOd). Tulejki wciska się w korpus przyrządu lub uchwy. tu i szlifuje się ich powierz­chnie czołowe na jeden wy­miar, a następnie osadza się w mich dokładnie wykonane kołki. Takie rozwiązanie u-możliwia uniknięcie szlifowa­nia kołków. W niektórych przypadkach korzystniejsze jest zastoso­wanie zamiast jednego kołka oporowego dwóch kołków o-partych o dźwignię, której oś zamocowana jest w korpusie przyrządu (rys. 111). Wprowadzenie bowiem takiego rozwiązania zapewnia zwiększenie liczby punktów podparcia z zachowaniem prawidłowości ustalania przed­miotu. Jak widać na rysunku omawiane podparcie dwupunktowe spełnia zadanie jednego nieruchomego kołka oporowego A.