Ogólnie biorąc kolejność doboru warunków skrawania jest następu­jąca. Najpierw ustala się głębokość skrawania g w mm. Jeżeli naddatek na obróbkę może być zdjęty przy jednym przejściu, głębokość skrawania określona jest wielkością naddatku na obróbkę. Głębokość skrawania może być ograniczona niedostateczną mocą obrabiarki, zbyt małą sztywnością obrabianego przedmiotu, niedostateczną pewnością jego zamocowania na obrabiarce i innymi czynnikami. W tych warunkach zdjęcie naddatku prze­prowadza się w kilku przejściach o mniejszej głębokości skrawania. Głę­bokość skrawania związana jest również z rodzajem obróbki. Na przykład przy szlifowaniu posuwem wzdłużnym zdjęcie naddatku odbywa się zwy­kle w kilku przejściach. Na podstawie ustalonej głębokości skrawania, sztywności przyjętej po­przednio obrabiarki i sposobu zamocowania przedmiotu określa się naj­większy dopuszczalny posuw p. Przy bardziej dokładnych operacjach, a szczególnie przy operacjach wykańczających, istotną rolę przy wyborze wielkości posuwu odgrywa żądana dokładność obróbki i gładkości powierz­chni obrabianej. Ostateczne ustalenie wielkości posuwu odbywa się na podstawie karty maszynowej obrabiarki. Przy określaniu posuwów posłu­gujemy się tablicami i nomogramami. Posuw mierzony jest różnie w za­ leżności od rodzaju obrabiarek, np. dla tokarek — w mm/obrót, dla stru­garek — w mm/skok, dla frezarek w mm/min itd. Następnie przyjmuje się na podstawie norm lub innych danych (w szcze­gólnych przypadkach oblicza się na podstawie odpowiednich wzorów) wielkość ekonomicznego okresu trwałości dla danego rodzaju narzędzia. Trwałością narzędzia nazywamy czas skrawania między dwoma kolejnymi jego ostrzeniami. Trwałość narzędzia, przy której własności ostrza są wy­korzystane całkowicie, tj. przy której koszt operacji jest najmniejszy, nazywamy trwałością ekonomiczną. W oparciu o obrane wartości głębokości skrawania, posuwu i okresu trwałości określa się szybkość skrawania posługując się również odpowied­nimi tablicami, normami itp. Znając szybkość skrawania v (w m/min) oraz średnicę obrabianego przedmiotu d (w mm) obliczamy odpowiadającą im liczbę obrotów wrze­ciona Następnie na podstawie karty maszynowej przyjmujemy ostatecznie liczbę obrotów, którą można uzyskać na danej obrabiarce, najbliższą obliczonej, przy czym różnice pomiędzy wartościami n, obliczoną i znalezioną, powin­ny być jak najmniejsze.