Samochód Warszawa łatwo pokonuje wzniesienia spotykane na dro­gach o ulepszonej nawierzchni. Jazda w górach wymaga jednak od kierowcy większego wysiłku myślowego i umiejętności praktycznych. Najczęściej popełnianym błędem podczas jazdy w górach jest zbyt późne przełączanie biegów wyższych na niższe podczas pokonywania wzniesień. Często jedzie się na biegu bezpośrednim aż do momentu, gdy samochód zwolni nadmiernie, a silnik prawie przestaje praco­wać, ponieważ jest zbyt przeciążony. W takiej sytuacji utrudnione jest przełączanie biegów. Biegi należy przełączać szybko, aby spadek prędkości samochodu był jak najmniejszy. Bardzo strome wzniesienia należy pokonywać od samego początku na niższym biegu, aby uniknąć przełączania bie­gów, nie zapominając jednak, że zbyt długa jazda na 1. i 2. biegu nie jest wskazana. W czasie jazdy w górach, gdy temperatura silnika jest zwykle pod­wyższona, nie należy zatrzymywać silnika natychmiast po pokona­niu wzniesienia, lecz pozostawić go przez pewien czas na biegu jało­wym w celu częściowego ostudzenia. Zatrzymanie silnika w takich warunkach może spowodować zagotowanie wody w układzie chło­dzenia. Przerwy w czasie ciężkiej jazdy górskiej nie dają korzyści, natomiast mogą wywołać wspomniane skutki. Na stromych spadkach nie należy jechać z wyłączonym sprzęgłem i na biegu jałowym. Aby uniknąć nadużywania hamulców, należy zjeżdżać na biegu niższym stosując hamowanie silnikiem. Zjeżdżać z pochyłości należy w zasadzie na takim samym biegu, na jakim by­ło pokonywane wzniesienie. Podczas pokonywania wzniesień i spadków można umiejętnie wy­korzystać wcześniejsze rozpędzanie pojazdu. Przykład takiej techni­ki jazdy pokazano na rysunku 1.28. W czasie jazdy w górach mogą wystąpić dwa zasadnicze przypadki (rys. 1.28): trasa AE składa się z odcinków ostrych wzniesień i dużych spad­ków, trasa AE jest odcinkiem pagórkowatym. W pierwszym przypadku stosuje się technikę omówioną na począt­ku podrozdziału. W drugim przypadku trasę AE można pokonać bez zmiany biegów i używania hamulca nożnego. Na wstępie należy założyć średnią prędkość z jaką przebędzie się daną trasę. Wybór prędkości zależy od warunków bezpieczeństwa na tym odcinku: skrzyżowania z drogami podporządkowanymi, natęże­nie ruchu itp. W przypadku znacznego przyrostu prędkości na początku odcinka AB pokonuje się go w dalszej części z cofniętym pedałem przyspie­szenia, aby samochód toczył się siłą rozpędu z jednoczesnym hamo­waniem silnikiem. Od punktu B należy rozpocząć elastyczne przy­spieszanie, aby w punkcie C przekroczyć założoną prędkość średnią, którą wytraca się na odcinku CD. Na tym odcinku nie należy prze­ciążać silnika — silnik nie powinien pracować z nadmiernym wy­siłkiem, a prędkość obrotowa spadać poniżej dopuszczalnej wielkości. Od punktu D sytuację mamy analogiczną. Zastosowanie tego typu techniki jazdy umożliwia uniknięcie używania hamulców i zmian biegów. Jadąc za innym pojazdem można przekonać się, czy kierowca do­brze opanował technikę prowadzenia. Dowodem prawidłowej jazdy jest niewłączanie świateł STOP i utrzymywanie jednakowych od­ległości między jadącymi samochodami. Czas, potrzebny do pokona­nia odległości będzie taki sam, jak w przypadku ostrej jazdy, przy czym kierowca jadący prawidłowo nie przekroczy średniej normy zużycia paliwa i nie będzie nadmiernie zużywać układu hamulco­wego.