Układ zapłonu może być badany za pomocą zestawu diagnostycz­nego (jak np. pokazany na rys. 12.1), za pomocą różnych przenoś­nych przyrządów przeznaczonych do poszczególnych elementów ukła­du (jak np. woltoamperomierz, próbnik kondensatorów, przyrząd do kontroli świec zapłonowych itp.) lub za pomocą oscyloskopu. Różne­go typu przenośne przyrządy stosowane są głównie w przypadku wy­miany lub naprawy poszczególnych elementów układu zapłonu, w ce­lu ich sprawdzenia lub przeprowadzenia regulacji. Do wykrycia nie­domagania i przeprowadzenia regulacji na stanowisku diagnostycz­nym najbardziej celowe jest zastosowanie przyrządu uniwersalnego, jakim jest oscyloskop (rys. 14.1). Na ekranie oscyloskopu można uzy­skać podczas pracy silnika obrazy zmian napięcia w uzwojeniach pierwotnym i wtórnym układu zapłonu w funkcji kąta obrotu wał ka rozdzielacza zapłonu. Pracę układu zapłonu określa się przez po­równanie obrazu na ekranie oscyloskopu z obrazem wzorcowym. Za pomocą oscyloskopu można określić: kąt zwarcia i rozwarcia styków przerywcza dla każdego cylindra; różnice kątów wyprzedzenia zapłonu w poszczególnych cylindrach; stan (czystość) styków przerywacza; stan kondensatora; stan uzwojenia pierwotnego; niedomagania uzwojenia pierwotnego; siłę sprężyny styku ruchomego (młoteczka); prawidłowość podłączenia biegunów uzwojenia pierwotnego; stan uzwojenia wtórnego i występowanie zwarć międzyzwojowych; niedomagania izolacji uzwojenia wtórnego; maksymalne napięcie wytwarzane przez cewkę zapłonową pod ob­ciążeniem i podczas biegu jałowego; stan cewki zapłonowej; niedomagania oporników przeciwzakłócających; niedomagania świec zapłonowych, izolacji ich przewodów, wystę­powanie zwarć itp.; mechaniczne uszkodzenie rozdzielacza zapłonu, wielkość luzu mię­dzy przewodami i końcówkami (nasadkami) świec; — przerwy oraz nieprawidłowe połączenia w uzwojeniu wtórnym itp. Zasadniczą część oscyloskopu (rys. 14.1) stanowi katodowo-promie- niowa rurka, w której wytworzone jest podciśnienie. Promień elek­tronowy wytwarzany przez katodę 1 (podgrzewaną grzejnikiem) prze­chodzi przez elektrodę sterującą i trafia na ekran luminescencyjny 2. Wiązka elektronowa po drodze odchylana jest w dwóch wzajemnie prostopadłych kierunkach: przez płytki odchylania pionowego 3 i pły­tki odchylania poziomego 7. Wiązka elektronowa, odchylana przez układ odchylający, wytwarza na ekranie luminescencyjnym ślady wi­dzialne w postaci świecących linii. Pierwotne lub wtórne napięcie przez wzmacniacz przekazywane jest na płytki odchylania pionowego 3, które odchylają promień elek­tronowy w kierunku pionowym, zgodnie z nadanym sygnałem. Wsku­tek odchylenia promienia elektronowego świecący punkt na ekranie luminescencyjnym przesuwa się w kierunku pionowym. Podczas badania napięcie pierwotne kierowane jest do płytek od­chylania pionowego przewodem podłączonym do zacisku przerywa­cza 4, a napięcie wtórne — przewodami połączonymi z nadajnikiem 5, znajdującym się na głównym przewodzie wysokiego napięcia. W celu uzyskania wykresu napięcia konieczne jest przesunięcie promienia w kierunku poziomym (tzw. napięcie podstawy czasu) w okresie pełnego cyklu (w silnikach czterosuwowych podczas dwóch obrotów wału korbowego). Aby promień elektronowy przesuwał się w kierunku poziomym ze stałą prędkością, do elektrod płytkowych 7 doprowadzane jest napięcie liniowo wzrastające. Wykorzystuje się tu zjawisko stroboskopowe polegające na tym, że poruszający się przedmiot, obserwowany w sposób przerywany (nie ciągły), wydaje się nieruchomy. Ponieważ lampa zapala się zaw­sze w chwili przeskakiwania iskry (tzn. w jednakowych położeniach wału korbowego), znak na obracającym się kole pasowym lub wień­cu koła zamachowego wydaje się nieruchomy. W celu prawidłowego ustawienia chwili zapłonu należy odbłyśnik skierować na znak chwili zapłonu podczas pracy silnika na biegu jałowym, a następnie obracać rozdzielaczem zapłonu (w lewo lub w prawo) aż- do uzyskania pokrycia się znaku nieruchomego ze zna­kiem ruchomym chwili zapłonu (rys. 14.2). Analogicznie sprawdza się działanie regulatorów zapłonu — pod­ciśnieniowego i odśrodkowego. Gdy prędkość obrotowa wału korbo­wego wzrasta, to działanie regulatora widoczne jest w świetle lam­py stroboskopowej jako przesuwający się punkt ruchomy chwili za­płonu w stosunku do punktu nieruchomego. Im większa jest pręd­kość obrotowa wału korbowego, tym większe powinno być przesu­nięcie między obu znakami. Instrukcje fabryczne podają określoną wartość przesunięcia przy różnych prędkościach obrotowych silnika.