Sposób ten polega na tym, że badany przedmiot pogrąża się najpierw na kilka minut w mieszaninie oleju mineralnego i nafty. Najczęściej uży­wana mieszanina składa się z 15% oleju lotniczego i 85% nafty lub 25% oleju samochodowego i 75% nafty. Mieszanina taka przenika do najdrob­niejszych pęknięć i szczelin. Po wyjęciu przedmiotu z tej mieszaniny pod­lega on przemyciu w wodzie lub benzynie, a następnie wysuszeniu w stru­mieniu ciepłego powietrza. Po tych zabiegach mieszanina oleju z naftą pozostaje tylko w szczelinach pęknięć. Wysuszony przedmiot posypuje się zmielonym proszkiem tlenku magnezu, który wciąga w miejscach wadli­wych olej mineralny i sam częściowo przenika w pęknięcie. Nadmiar pro­szku usuwa się prądem powietrza lub potrząsaniem. Wreszcie na przedmiot umieszczony w zaciemnionym pomieszczeniu kieruje się wiązkę promieni ultrafioletowych. Pod wpływem tych promieni tlenek magnezu, nasiąknię­ty olejem mineralnym, fluoryzuje (świeci się). Istniejące pęknięcia uwy­datniają się w kształcie jaskrawo świecących się zygzakowatych linii. Jako źródło promieni ultrafioletowych stosowane są lampy kwarcowe z filtrami świetlnymi (czarne szkło z zawartością tlenku niklu) izolującymi światło widzialne. Przy pomocy metody fluorescencyjnej wykrywa się szczeliny węższe od 0,005 mm. Chropowatość powierzchni i rysy nie powodują fałszywej oceny wad, jak to często występuje przy stosowaniu metod magnetycznych. Badania fluorescencyjne stosuje się do wykrywania wad powierzchnio­wych w częściach silnikowych ze stali magnetycznych i niemagnetycznych oraz z metali kolorowych i materiałów niemetalicznych (aluminium, brąz, białe metale, masy plastyczne itd.). Metodą tą należy posługiwać się przy kontroli części, które wskutek swych kształtów są trudne do namagnetyzowania (wewnętrzne powierzchnie cylindrów, pierścieni, sprężyn itp.) oraz do badania powierzchni nieobrobionych.