Wytaczanie
Proces wytaczania jest na ogół podobny do procesu toczenia zewnętrznego; różnica pomiędzy nimi polega głównie na tym, że przy wytaczaniu narzędzie ma zawsze znacznie mniejszą sztywność niż przy toczeniu i dlatego przy wytaczaniu z reguły stosuje się mniejsze przekroje wióra, a często również mniejsze szybkości skrawania w celu uniknięcia drgań. Z podanych względów powstaje konieczność stosowania przy wytaczaniu większej liczby przejść niż przy toczeniu powierzchni zewnętrznych o tych samych wymiarach przy jednakowych naddatkach oraz jednakowych wymaganiach odnośnie dokładności i gładkości powierzchni. Inne różnice pomiędzy wytaczaniem a toczeniem dotyczą ostrza noża (nieco większe kąty przyłożenia i przystawienia w przypadku wytaczania).
Podane poprzednio uwagi o uzyskiwanej dokładności i gładkości powierzchni przy toczeniu odnoszą się również do wytaczania na obrabiarkach grupy tokarek. Obróbka otworów wytaczaniem zajmuje znacznie więcej czasu i wymaga od robotników wyższych kwalifikacji niż obróbka rozwiertakami zapewniającymi samoczynnie utrzymanie założonego wymiaru.
Wytaczanie może być wykonywane na: obrabiarkach grupy tokarek, wytaczarkach, wiertarko-frezarkach i wiertarkach.
Wytaczanie na tokarkach jest najbardziej uniwersalną metodą obróbki otworów. Na tokarkach można obrabiać otwory o różnych wymiarach w przedmiotach znacznie różniących się wielkością i ciężarem. W produkcji jednostkowej i małoseryjnej stosuje się do tego celu tokarki zwykłe, karuzelowe i rewolwerowe, przy czym obrabiane przedmioty zamoeowuje się na tarczy, w oprawce zaciskowej lub w uchwycie szczękowym. W produkcji wielkoseryjnej i masowej wytaczanie dokonywane jest na półautomatach i automatach tokarskich lub też na tokarkach specjalnie przystosowanych do tego celu i wyposażonych w odpowiednie przyrządy.
Wytaczarki i wiertarko-frezarki stosowane są do obróbki otworów w dużych przedmiotach, których zamocowanie na tokarce i nadanie im ruchu obrotowego jest trudne lub niemożliwe. Ponadto używa się ich w przypadkach, kiedy wydajność obróbki na tokarkach jest zbyt mała. Większa wydajność wytaczarek i wiertarko-frezarek jest wynikiem możliwości zastosowania wieloostrzowych narzędzi, nie mówiąc już o wielowrzeciono-wych odmianach tych obrabiarek odznaczających się wielokrotnie większą wydajnością w stosunku do tokarek.
Wytaczanie na wytaczarkach i wiertarko-frezarkach jest podstawową metodą w przypadku obróbki w dużych i skomplikowanych przedmiotach kilku dokładnych, równoległych (o dokładnym rozstawieniu) lub współosiowych otworów (np. otwory cylindrowe oraz otwory na łożyska główne i wałka rozrządu w kadłubach), jak również przy obróbce pojedynczych otworów o dużej średnicy, począwszy od ok. 100 mm (np. w tulejach cylindrowych). Przedmioty takie ustawiane są na stole obrabiarki albo bezpośrednio, albo w przyrządach. Na tych obrabiarkach posuw może być uzyskiwany albo przez osiowy ruch wrzeciona, albo przez ruch stołu w kierunku równoległym do osi wrzeciona.
Wytaczanie na wiertarko-frezarkach (umożliwiających wykonywanie również innych operacji, jak nacinanie gwintu, frezowanie płaszczyzn itp.) stosowane jest szeroko w produkcji jednostkowej i małoseryjnej. W niektórych przypadkach takiej produkcji wydajniejsze i ekonomiczniej sze jest wytaczanie w przyrządach na wiertarkach promieniowych, które są znacznie tańsze od wiertarko-frezarek. Oprócz tego na wiertarce promieniowej wygodniej jest dokonywać wymiany wytaczadeł, które nie wyginają się pod własnym ciężarem, a ponadto występuje lepsze odprowadzenie wiórów z obrabianych otworów. Wadą wiertarek jest trudniejsze obserwowanie pracy narzędzi.
Wytaczanie w produkcji wielkoseryjnej i masowej przeprowadza się najczęściej na wielowrzecionowych wytaczarkach specjalizowanych i zespołowych. Użycie w tych przypadkach wytaczarek ogólnego przeznaczenia nie jest celowe i należy tego unikać.