Naprawą pojazdu lub zespołu nazywamy zbiór czynności, których celem jest przywrócenie sprawności technicznej naprawianego obiektu, przez usunięcie niesprawności spowodowanych zużyciem lub uszkodzeniem. Podana definicja wyraźnie odróżnia pojęcie naprawy od po­jęcia obsługi technicznej, której celem (jak podano w części I) jest zapobieganie powstawaniu niedomagań i zmniejszanie zuży­wania się elementów podczas eksploatacji pojazdów. Wprowadzony podział ma charakter teoretyczny. W praktyce nie da się rozdzielić zagadnień obsługi pojazdów i ich napraw. W toku eksploatacji w zespołach pojazdów pojawiają się różnego rodzaju niesprawności. Drobne niesprawności usuwa się podczas obsługi pojazdów, natomiast w przypadku poważnych uszkodzeń dokonuje się naprawy lub wymiany zespołów Aktualnie obowiązuje w Polsce system napraw wprowadzony Zarządzeniem Ministra Komunikacji z dnia 27 października 1972 roku w sprawie planowo-zapobiegawczej obsługi technicznej i na­prawy pojazdów samochodowych i przyczep. Polega on na wy­konywaniu w określonym czasie obsługi technicznej oraz w miarę potrzeby napraw, których niezbędność stwierdzono na podsta­wie kontroli stanu technicznego, dokonywanej w ramach obsługi technicznej, lub na podstawie zgłoszenia kierowcy. Zarówno ob­sługa, jak i naprawy są finansowane z tego samego źródła. Naprawy mogą być wykonywane systemem indywidualnym, tzn. przez bezpośrednie -usunięcie wszystkich stwierdzonych uste­rek, albo systemem wymiany zespołów i podzespołów niespraw­nych na sprawne — nowe lub po naprawie. Gdy naprawy wykonywane są systemem indywidualnym, po­jazd musi być wycofany z eksploatacji na czas potrzebny do usu­nięcia zauważonych niesprawności. Dzięki zastosowaniu systemu wymiany zespołów okres przestoju pojazdu skrócony zostaje do czasu niezbędnego do wymontowania zespołu niesprawnego i wmontowania sprawnego. Z tego względu system ten jest znacz­nie korzystniejszy i powinien być stosowany powszechnie. W tym celu niezbędny jest jednak zapas sprawnych zespołów, a ponadto należy zapewnić możliwość szybkiej naprawy zespołów i podze­społów niesprawnych — wymontowanych z pojazdów. Dlatego jednostki posiadające własne stacje obsługi o pełnym zakresie pracy powinny w tych stacjach organizować naprawę zespołów i podzespołów. Mniejsze jednostki powinny przekazywać wymon­towane zespoły i podzespoły do naprawy w specjalizowanych za­kładach (warsztatach) naprawczych. Indywidualny system napraw powinien być stosowany tylko w przypadkach uzasadnionych technicznie bądź ekonomicznie. Stwierdzono, że system wymiany zespołów jest opłacalny jedynie w jednostkach transportowych posiadających co najmniej 30 po­jazdów złożonych z jednakowych zespołów. Jeśli w jednostce jest mniejsza liczba pojazdów jednego typu, wówczas naprawy należy wykonywać systemem indywidualnym. Planowo zapobiegawczy system obsługi technicznej i napraw pojazdów przewiduje wykonywanie napraw w miarę istniejących potrzeb, przy czym konieczność wykonania naprawy ustala się w wyniku kontroli stanu technicznego, przeprowadzanej w ra­mach obsługi technicznej. Z tego wynika istotna różnica między przebiegiem międzyobsługowym a przebiegiem międzynapraw-czym. W odróżnieniu od przebiegów międzyobsługowych istnie­nie norm przebiegów międzynaprawczych nie oznacza, że pojazd po osiągnięciu określonej dla niego normy przebiegu musi być poddany naprawie głównej. Przeciwnie, należy dążyć do przedłu­żenia przebiegów międzynaprawczych uważając jednak, żeby nie przekroczyć granic uzasadnionych ekonomicznie. Nie przemyślana, zbyt długa eksploatacja pojazdu może bowiem pociągać za sobą ujemne skutki, powodując wzrost kosztów naprawy, większy niż oszczędności wynikające z przedłużonego okresu międzynapraw­czego. Dlatego po osiągnięciu przez samochód przebiegu między-naprawczego poddaje się go przeglądowi technicznemu, w wyni­ku którego ustala się, czy samochód po wykonaniu niezbędnych napraw nadaje się do dalszej eksploatacji, czy należy go skiero­wać do naprawy głównej. W przypadku wydania decyzji o prze­dłużeniu okresu międzynaprawczego wyznacza się przebieg, po którym samochód ma być ponownie poddany przeglądowi tech­nicznemu. Normy przebiegu międzynaprawczego podzespołów, zespołów i pojazdów poszczególnych marek i typów ustala w razie potrze­by kierownik jednostki transportowej albo mogą one być ustalone jednolicie w ramach branży lub resortu. Istnienie takich norm nie jest jednak niezbędne, gdyż planowo zapobiegawczy system obsłu­gi technicznej i napraw pojazdów przewiduje wykonywanie na­praw w sposób sukcesywny — w miarę istniejących potrzeb.