Zgrubna obróbka powierzchni czołowych łba i stopy stanowi zwykle pierwszą operację, która w zależności od dokładności półfabrykatu, polega na frezowaniu, przeciąganiu lub szlifowaniu. Frezowanie powierzchni czołowych przy produkcji seryjnej przeprowa­dza się zwykle na zwykłych frezarkach pionowych lub poziomych. Sposób ten jest prosty, lecz mało wydajny. Zwiększenie wydajności uzyskuje się przez zastosowanie obrotowego przyrządu przedstawionego na rys. 318. W przyrządzie tym zamocowuje się jednocześnie dwa korbowody 1 i 2 w ten sposób, że jeden zwrócony jest w stronę frezów łbem, a drugi stopą. Najpierw frezuje się stopę jednego korbowodu i łeb drugiego, a po obró­ceniu stołu o 180° obrabia się odwrotnie: stopę drugiego i łeb pierwszego. Ustalenie obrotowego stołu 3 w odpowiednim położeniu dokonuje się za pomocą kołka 4, podnoszonego za pomocą dźwigni. Przy produkcji wielkoseryjnej i masowej do frezowania powierzchni czołowych łba i stopy stosuje się specjalizowane frezarki wzdłużne dwuwrzecionowe lub częściej czterowrzecionowe zaopatrzone we frezy czo­łowe; schemat takiej operacji pokazano na rys. 319. W tym przypadku korbowody ustawia się pionowo w dwóch uchwytach pneumatycznych, umieszczonych na końcach stołu obrabiarki; gdy jeden uchwyt pracuje, w drugim odbywa się wymiana obrabianego przedmiotu. Przykład pneu­matycznego uchwytu do frezo­wania powierzchni czołowych korbowodów pokazano na rys. 320. Tłoczysko 1 jest połączone poprzez sprzęgło 2 z dźwignia­mi 3 i 4. Pierwsza z nich wychy­lając się dokoła osi 5 przesuwa drąg 6, na którym osadzony jest zacisk korbowodu. Druga dźwignia wychyla się dokoła osi 7 przesuwając ana­logicznie drąg 8. W ten sposób mocowanie łba i stopy wykonu­je się jednocześnie przy jednym suwie tłoka. Zaciski są wahliwe i dzięki temu dobrze przystoso­wują się do nierówności od okuwki nie powodując powsta wania w niej naprężeń skręcających ani zginających. wrzecionowej Przeciąganie powierzchni czołowych korbowodu, stosowane najczęściej w produkcji wielkoseryjnej i masowej, przeprowadza się oddzielnie dla łba, a oddzielnie dla stopy, przy czym za każdym razem obrabia się obie strony jednocześnie. Do tego celu stosuje się zwykle przeciągarki pionowe z dwoma zespołami równolegle pracujących płaskich przeciągaczy. Przy przeciąganiu, podobnie jak przy frezowaniu, powstają znaczne siły skra­wania i dlatego korbowód do tych operacji powinien być bardzo silnie i sztywno mocowany. Szlifowanie powierzchni czołowych łba i stopy przeprowadza się naj­częściej na karuzelowych szlifierkach do płaszczyzn. W produkcji seryjnej szlifowanie obu powierzchni korbowodu łączy się zwykle w jedną ope­rację w ten sposób, że najpierw układa się na stole obrabiarki partię korbowodów nie obrobionych, a po szlifowaniu ich z jednej strony układa się korbowody drugą stroną kładąc pod nie podkładki o grubości równej jednostronnemu nad­datkowi na szlifowanie. W pro­dukcji wielkoseryjnej i maso­wej obróbkę tę dzieli się na dwie operacje i każdą stronę szlifuje się dwoma kolejno pra­cującymi ściernicami ustawio­nymi na wymiar. Przy pierw­szej z wymienionych operacji korbowodu ustala się na po­wierzchni trzona, a przy dru­giej — na poprzednio obrobio­nej powierzchni czołowej. W przypadku korbowodów o różnej szerokości łba i stopy stosowane są dwustronne pozio­me szlifierki do obróbki obu powierzchni czołowych łba lub stopy jednocześnie. Przy obróbce korbowodu z dwóch półfabrykatów (trzona i pokrywy), kiedy w obu częściach korbowodu otwory na śruby wykonuje się oddzielnie, po zmontowaniu korbowodu przeprowadza się powtórne szlifowanie lub przeciąganie powierzchni czołowych stopy. Przy stosowaniu pomocniczych podstaw obróbkowych w postaci płasz­czyzn na łbie i stopie obróbkę ich przeprowadza się na specjalnych wielowrzecionowych frezarkach (rys. 321).