Dzięki zastosowaniu samoczynnej regulacji intensywność chłodzenia zmienia się zależnie od warunków pracy silnika (jego obciążenia i temperatury otoczenia). Intensywność chłodzenia można zmieniać regulując ilość cieczy przepływającej przez chłodnicę lub regulując natężenie przepływu powietrza przez chłodnicę. W silnikach chłodzonych powietrzem dostosowanie intensywności chłodzenia do aktualnych warunków polega na regulacji przepływu powietrza wokół cylindrów. Urządzeniem regulującym przepływ cieczy przez chłodnicę jest termostat. Jest to niewielki zawór wyposażony w czujnik, reagujący na zmiany temperatury cieczy. Jest on tak zbudowany i tak umieszczony w układzie chłodzenia, że przy niedostatecznej temperaturze cieczy zamyka jej przepływ przez chłodnicę. Zmniejsza się tym samym chłodzenie cieczy i jej część znajdująca się w silniku ogrzewa się szybciej. Gdy silnik na-grzeje się do właściwej temperatury, zawór termostatu otwiera przepływ do chłodnicy (rys. 2.62). Termostaty (o innej konstrukcji) stosuje się także w silnikach chłodzonych powietrzem. Sterują one przysłonami dławiącymi przepływ powietrza w czasie, gdy silnik jest zbyt zimny. Urządzeniem pomocniczym w układzie chłodzenia jest wentylator. Jest on umieszczony tuż za chłodnicą i może być osadzony na osi pompy cieczy (rys. 2.61). W takim rozwiązaniu wirnik 1 pompy i wentylator 3 mają wspólny napęd. W innych rozwiązaniach wentylator jest napędzany osobnym silnikiem elektrycznym. Wentylator zwiększa przepływ powietrza przez chłodnicę. Jego działanie jest potrzebne głównie podczas postoju pojazdu, toteż sprzęganie go na stałe z pompą cieczy jest niecelowe. I chociaż w niektórych samochodach istnieją jeszcze takie rozwiązania, w większości nowoczesnych konstrukcji wentylator jest napędzany bądź oddzielnym silnikiem elektrycznym, bądź może być odłączany od osi pompy cieczy dzięki zastosowaniu sprzęgła elektromagnetycznego (rys. 2.63).