Najpowszechniej są stosowane stabilizatory mechaniczne w postaci drążków skrętnych, połączonych końcami z elementami zawieszenia kół obu stron jednej osi pojazdu (rys. 3.56). Stopień skręcenia drążka stabilizatora odpowiada różnicy ugięć prawego i lewego koła. Działanie stabilizatora zmniejsza chwilową różnicę obciążeń obu kół jednej osi, czyli powoduje chwilowe „utwardzenie" zawieszenia po stronie bardziej obciążonej oraz zmniejszenie sztywności zawieszenia po stronie mniej ob­ciążonej. Na skrajach pracującej części drążka skrętnego stabilizatora drążek ten jest umocowany do nadwozia za pośrednictwem tu-lei gumowych. Rama pojazdu samochodowego stanowi element nośny podwozia, który wiąże w konstrukcyjną całość zespoły podwozia oraz nadwozie. Najczęściej spotykana — szczególnie w samochodach ciężarowych — jest rama podłużnicowa. Składa się ona z dwóch sztywnych belek podłużnych (podłużnie), które połączone ze sobą kilkoma belkami poprzecznymi tworzą w przybliżeniu prostokątny szkielet (rys. 3.57). Do tego szkieletu są przymocowane pozostałe, drobne części ramy, jak uchwyty, wsporniki, zderzaki itp. Elementy ramy są ze sobą połączone za pomocą nitów lub są ze sobą spawane. Do tak zbudowanej ramy przymocowuje się wszystkie mechanizmy podwozia, silnik i nadwozie (rys. 3.58). Zarówno silnik, jak i nadwozie (kabina kierowcy) są wsparte na ramie za pośrednictwem poduszek gumowych, stanowiących dodatkowe elementy tłumiące drgania. Ramy są coraz rzadziej stosowane w samochodach osobowych. Zastępuje je tu samo nadwozie, odpowiednio sztywne i wytrzymałe, do którego bezpośrednio przymocowuje się elementy podwozia i silnik. Ramy samochodów osobowych mogą być: podłuznicowe o podobnej (lecz lżejszej) budowie jak opisane powyżej (rys. 3.59); centralne, będące sztywnym elementem rurowym lub skrzynkowym usytuowanym wzdłuż osi podłużnej samochodu; płytowe, stanowiące sztywną, złożoną z wytłoczek blaszanych podłogę samochodu, przykrytą nadwoziem; kratownicowe, zbudowane z rur lub innych elementów kształtowych (rys. 3.60).