Wysoka wydajność i dokładność obróbki przy przeciąganiu po­wierzchni o złożonych kształtach stała się przyczyną zastosowania tego sposobu skrawania do nacinania zębów. Wręby między dwoma lub kil­koma zębami przeciąga się kolejno. Po każdym skoku przeciągacza koło obraca się. Metoda przeciągania znalazła zastosowanie przy nacinaniu zębów stosunkowo mało dokładnych dużych kół zębatych w postaci wieńców o większych średnicach przy użyciu pionowych przeciągarek z okrągłymi stołami obrotowymi. Na takiej obrabiarce umieszcza się przyrząd do mo­cowania kilku wieńców zębatych, razem złożonych. Zewnętrzne i we­wnętrzne powierzchnie kół zębatych powinny być poprzednio przetoczone na gotowo, a płaszczyzny czołowe przeszlifowane na szlifierce do płaszczyzn. Na suwaku obrabiarki umieszcza się przeciągacz składany, służący do obróbki kilku wrębów międzyzębnych za jednym skokiem suwaka. Po każdym ruchu roboczym stół odsuwa się, aby umożliwić przesunięcie przeciągacza do góry w położenie wyjściowe i jednocześnie obraca się w celu ustawienia się do przeciągania następnej partii zębów. Przy prze­ciąganiu tym sposobem można osiągnąć dużą dokładność zarysu zębów, ale trudno jest zachować dokładną podziałkę ze względu na sumowanie się odchyleń w podziałowym mechanizmie stołu. Omawianą metodę obróbki stosuje się przy nacinaniu zębów na wy­cinkach zębatych (do przekładni kierowniczych, wycieraczek szyb itd.), stosując zwykle przeciągarki poziome, na których za jednym skokiem przeciągacza nacina się cały wycinek wieńca zębatego, przy czym nie zachodzi potrzeba obracania części w toku obróbki (rys. 327). Wydajność przeciągarek przy obróbce tego rodzaju części znacznie przewyższa wydaj­ność zwykłych obrabiarek do nacinania kół zębatych, przy czym uzyskuje się dużą dokładność zarysu i podziałki zębów. Jednoczesne przeciąganie wszystkich zębów kół zębatych nie znalazło jeszcze szerokiego zastosowania ze względu na skomplikowane przeciągacze konieczne do tej obróbki i ciężkie warunki odprowadzania wiórów.