Paliwem stosowanym w silnikach z zapłonem iskrowym jest benzyna. Jest ona dostarczana do silnika w stanie ciekłym i dozowana przez gaźnik w postaci mieszaniny z powietrzem. Do utworzenia mieszanki palnej niezbędne jest odparowanie benzyny oraz wymieszanie jej par z powietrzem. Obydwa te procesy odbywają się w przewodzie dolotowym, między gaźni-kiem a wlotem do cylindra, oraz w samym cylindrze, zarów­no podczas suwu dolotu, jak i sprężania. Istotny wpływ na właściwe przygotowanie mieszanki w cylindrze ma kształt komory spalania oraz sposób wprowadzenia do niej ładunku przez zawór dolotowy. Kształt komory spalania (zwanej także niekiedy komorą sprężania) powinien sprzyjać zawirowaniu wpływającej do niej mieszanki. Zawirowanie ułatwia wymieszanie paliwa z powietrzem oraz zwiększa szybkość spalania mieszanki. Przykłady kilku najczęściej stosowanych kształtów komór spalania pokazano na rys. 2.5. Wytworzonej z par benzyny oraz powietrza mieszanki nie można zbyt silnie sprężać przed zapaleniem. Prowadziłoby to bowiem do wystąpienia niewłaściwego, szkodliwego dla silnika spalania stukowego lub detonacyjnego. Jednym ze wskaźników jakości benzyny, charakteryzującym jej odporność na spalanie stukowe, jest liczba oktanowa. Stosowane w praktyce benzyny mają liczby oktanowe w granicach od 80 do 100; benzyna bardziej odporna na spalanie stukowe charakteryzuje się wyższą liczbą oktanową.