Typy budynków oddziałów obróbki mechanicznej i mechanicznomontażowych ustala się w zależności od następujących czynników: 5)wymiarów i ukształtowania powierzchni przeznaczonej na bu­dynek; 6)ciężaru i głównych wymiarów obrabianych części i produkowa­nych wyrobów; 7)ciężaru i głównych wymiarów urządzeń, które należy rozmieścić w oddziale; 4) przewidywanej rozbudowy oddziału. W zależności od tych czynników budynki mogą być o jednej kon­dygnacji, wielopiętrowe i złożone z części o różnej ilości pięter. W wielu przypadkach praktyczniej jest umieszczać oddziały produkcyjne w bu­dynkach o jednej kondygnacji. Budynki o jednej kondygnacji wykazują w porównaniu z budynkami wielopiętrowymi następujące zalety: 8)świetliki szklane zapewniają naturalne światło górne; 9)ciężar urządzeń i obrabianych części nie jest ograniczony; 10)warunki wykorzystania transportu są lepsze. Jeśli pochylenie terenu dla budynku jest znaczne, to dla zmniejsze­nia robót ziemnych przy budowie, w jego części wyżej położonej pro­jektuje się mniejszą ilość kondygnacji odpowiednio do różnicy poziomów terenu. Jeśli wymiary terenu dla budynku nie pozwalają na rozmieszczenie oddziału na jednej kondygnacji, można rozplanować oddział w budynkach wielopiętrowych lub złożonych z różnej ilości pięter. W części o jednej kondygnacji rozmieszcza się pola produkcyjne z ciężkimi obrabiarkami (do obróbki dużych części), a w części piętrowej pola produkcyjne z lżejszymi obrabiarkami (do obróbki części lekkich). Oddziały produkcyjne można rozmieścić na górnych kondygnacjach, jeśli urządzenia nie wymagają fundamentów, oraz wtedy, gdy obciążenie jednostkowe stropów międzypiętrowych wynikające z ciężaru urządzeń, półfabrykatów i części nie przekracza średnich norm. Przy projektowaniu oddziałów obróbki mechanicznej i montażowych w zakładach budowy samochodów i ciągników w większości wypadków projektuje się budynki o jednej kondygnacji z lżejszą dobudówką dla pomieszczeń pomocniczych, usługowych i bytowych. Rozlokowanie po­mieszczeń usługowych i bytowych na powierzchni produkcyjnej nie jest celowe, gdyż wtedy nie wykorzystuje się wysokości budynku produkcyj­nego. Ponadto koszt przybudówki jest niższy niż koszt budynku produk­cyjnego o tej samej powierzchni. Przybudówki zwykle wykonuje się dwu lub trzypiętrowe; pierwsze piętro jest przeznaczone na oddziały pomocnicze, a piętra górne na po­mieszczenia bytowe i usługowe. W budynkach o jednej kondygnacji oddziałów produkcyjnych dachy opiera się zwykle na słupach, które rozstawia się rzędami. W ten sposób w planie budynku otrzymuje się siatkę słupów, tj. przecinające się rzędy słupów wzdłuż i w poprzek budynku. Rzędy słupów numeruje się w dwóch kierunkach prostopadłych, w jednym liczbami arabskimi, a w drugim rzymskimi lub literami; w ten sposób każdy słup ma swoje współrzędne. Według tych numerów złożo­nych można określić miejsce każdego słupa podobnie do tego, jak to się robi na szachownicy dla określenia każdej klatki. Odległość między słupami odpowiednio do rzędu świetlików dacho­wych nazywa się nawą. Odległość między słupami w kierunku prostopa­dłym do naw nazywa się podziałką słupów. Szerokość naw zwykle wynosi 12 m (rzadziej 18 m), podziałką 12 m (w poszczególnych przypadkach do­puszcza się 6 m). Stropy budynku i słupy mogą być żelbetowe, stalowe lub konstruk­cji mieszanej. W oddziałach zakładów budowy samochodów i ciągników najbardziej dotychczas rozpowszechnione są konstrukcje dachowe sta­lowe i słupy żelbetowe. Wysokość budynku (wymiar od podłogi do podciągów wiązarów da­chowych) wynosi zwykle 5 m. Jeśli tory przenośników podwieszonych krzyżują się, wysokość budynku powiększa się do 6 m. W oddziałach mechanicznomontażowych zakładów samochodowych i ciągnikowych jednoszynowe tory podwieszone i szyny podsuwnicowe dla suwnic ręcznych o nośności do 1 t zwykle mocuje się do wiązarów dachowych. Podłoga w oddziałach mechanicznomontażowych jest zwykle beto­nowa o grubości warstwy betonu 150 mm z pokryciem kostką drewnianą. Podłogę betonową stosuje się w tym celu, aby można było większą część obrabiarek ustawić bez fundamentów i bez zamocowania bezpo­średnio na podłodze. Fundamenty stosuje się przeważnie tyko do specjalnie ciężkich obra­biarek o niewielkiej powierzchni podstawy (np. wielkie frezarki bęb­nowe itp.). Specjalnie dokładne i niedość stateczne maszyny (tj. o dużej wyso­kości i małej powierzchni podstawy) oraz obrabiarki, których części ro­bocze wykonują ruch postępowozwrotny przy dużej mocy i prędkości, ustawia się na płycie betonowej i zalewa płynnym betonem. Niedość stateczne obrabiarki w pewnych przypadkach można usta­wiać bezpośrednio na podłodze i mocować śrubami, których łby są zagłę­bione w podłodze i zalane płynnym betonem. Przy modernizacji oddziału, a więc i zmianie rozmieszczenia większej części jego urządzeń, metoda ustawiania maszyn bez fundamentów ma specjalne znaczenie, ponieważ znacznie skraca się czas przestawienia oddziału i obniża koszty robót montażowych.