Przy wytwarzaniu ślimaków z półfabrykatów odkuwanych w foremnikach w pierwszej operacji obrabia się dwustopniowy otwór ślimaka (rys. 382). Operacja składa się zwykle z wiercenia otworu oraz jego rozwiercania zgrubnego i wykańczającego. Jako baza dla półfabrykatu służy jego po­wierzchnia zewnętrzna. Operację wykonuje się zwykle na poziomych, dwustronnych, wielowrzecionowych wiertarkach zespołowych z podsta­wami do części rozmieszczonymi w bębnie. W drugiej operacji przeciąga się wielokarb w części otworu o małej średnicy. Następną obróbkę tokarską zewnętrznych powierzchni ślimaka wyko­nuje się zwykle w trzech operacjach, na które składa się wstępne i wy­gładzające toczenie osadczych powierzchni stożkowych ślimaka i jedno­razowe toczenie powierzchni globoidalnej. Operacje te wykonuje się na półautomatach tokarskich i obrabiarkach wielonożowych model 1720, MT44 itp. Następna operacja polega na szlifowaniu lub dokładnym toczeniu stożkowych powierzchni ślimaka. Dokładne toczenie powierzchni osadczych można wykonywać dwoma nożami stycznymi, tocząc jednocześnie oba stożki, czego wynikiem jest znacznie wyższa wydajność pracy niż przy szlifowaniu. Przy szybkim wygładzającym toczeniu piast nożami prostymi, zaopatrzonymi w płytki ze stopu twardego T30K4, można uzyskać dużą dokładność i wysoką klasę gładkości tych powierzchni, dzięki czemu zbędna staje się ostatnia operacja — szlifowanie. W przypadku wytwarzania ślimaków z prętów, pierwszą operacją jest obróbka na wielowrzecionówym automacie tokarskim (zwykle sześciowrzecionowym). Na automacie toczy się powierzchnie zewnętrzne półfa­brykatów i całkowicie obrabia otwór. W drugiej operacji załamuje się na wiertarce krawędzie powierzchni wewnętrznej pogłębiaczem stożkowym, w trzeciej przeciąga się wypusty i w czwartej obrabia na gotowo po­wierzchnie stożkowe, wg wskazanej poprzednio metody. Przy produkcji z pręta potrzebna jest mniejsza ilość operacji, a po­nadto pracochłonność obróbki mechanicznej maleje, jednakże jest to celowe tylko dla małych ślimaków, gdyż przy większych ich wymiarach straty metalu przekształcanego na wióry stają się bardzo znaczne. Następną operacją jest obróbka zazębiających się spiralnogloboidalnych powierzchni ślimaka. Na obróbkę tych powierzchni składają się trzy operacje: nacinanie wstępne i wykańczające oraz docieranie lub dogniatanie.