Rozróżnia się trzy podstawowe formy organizacji napraw głównych pojazdów: • indywidualne, • bezimienne, • zespołowe. Naprawy indywidualne. W przypadku takiej naprawy czynności rozebrania i złożenia po naprawie pojazdu (zespołu) są wykonywane na jednym stanowisku roboczym przez grupę pracowników posługujących się narzędziami i urządzeniami uniwersalnymi. W wyniku takiej organizacji części i zespoły po naprawie wracają z powrotem do tego samego pojazdu, z którego zostały wyjęte. Wadami napraw indywidualnych są: stosunkowo długi czas przestoju pojazdu, wyznaczany czasem naprawy najbardziej pracochłonnego zespołu (zwykle silnika) oraz niezbyt efektywne wykorzystanie personelu. Personel musi mieć wysokie kwalifikacje, a wykonuje także czynności nieskomplikowane, jak np. mycie pojazdu. Wadę stanowi również niewielki stopień wykorzystania narzędzi, obrabiarek i urządzeń specjalnych. Dlatego system napraw indywidualnych ma zastosowanie jedynie w małych jednostkach transportowych, które eksploatują pojazdy różnych marek i typów. Naprawy bezimienne. Polegają one na całkowitym rozebraniu przyjętego do naprawy pojazdu (zespołu), weryfikacji części oraz ich naprawie bez zachowania ich identyfikacji. Pojazd naprawiany jest składany z naprawionych części i zespołów, dobranych w sposób przypadkowy. A więc formalnie pojazd przyjęty do naprawy przestaje istnieć, jego numery znamionowe zostają skasowane, a pojazd odbierany po naprawie otrzymuje nowe numery znamionowe. Organizacja zakładu naprawczego stosującego system, napraw bezimiennych przypomina organizację zakładu produkującego pojazdy. Zespoły i podzespoły z rozebranych pojazdów są naprawiane na odpowiednich liniach produkcyjnych. Takiej organizacji napraw towarzyszy specjalizacja personelu oraz mechanizacja czynności naprawczych, co sprzyja większej wydajności pracy. Naprawy bezimienne stosuje się w zakładach naprawczych, których program produkcyjny zakłada naprawę znacznej liczby pojazdów jednego modelu. Tylko w takim przypadku bowiem jest możliwa pełna wymienność zespołów, podzespołów i części. Naprawy zespołowe. Naprawy te polegają na wyjęciu z na­prawianego pojazdu zespołów zakwalifikowanych do naprawy i włożeniu na ich miejsce zespołów zamiennych, naprawionych (np. w drodze naprawy bezimiennej) lub nowych. Umożliwi a to znaczne skrócenie przestoju pojazdu w zakładzie naprawczym. Taka organizacja napraw pojazdów jest możliwa jedynie w przypadku, gdy zakład naprawczy dysponuje pewną liczbą zespołów i podzespołów zapasowych, naprawianych lub no­wych. Elementem niewymiennym w pojazdach naprawianych metodą wymiany zespołów jest rama lub nadwozie samonośne. Pozostałe zespoły stają się bezimienne. Numer znamionowy podwozia (nadwozia) pojazdu pozostaje więc ten sam. Niedogodnością takiej organizacji napraw jest konieczność ograniczenia programu produkcyjnego zakładu naprawczego do kilku zaledwie typów pojazdów.