Dogładzanie polega na tym, że z powierzchni obracającej się części ściera się metal drobnoziarnistymi segmentami, przesuwającymi się wolno, bez przerwy wzdłuż tworzącej obrabianej powierzchni. Jednocześnie segmenty wykonują krótkie (2-4-5 mm) postępowo-zwrotne ruchy (rys. 89). Obróbka jest wykonywana przy małej prędkości skrawania i małych naciskach segmentów na obrabiane powierzchnie. Dla otrzymania po­wierzchni wysokiej jakości należy stosować ciecz smarującą o określonej lepkości. Przy zastosowaniu tej metody można uzyskać bardzo wysoką klasę gładkości (od 11 do 14 klasy) i prawie zupełne usunięcie usterek warstwy powierzchniowej obrabianej części. Prędkość obwodowa obrabianej części jest niewielka, wynosi 2-4-20 m/min, podłużny posuw narzędzia wynosi 0,1-4-0,15 mm na jeden obrót części, liczba ruchów oscylacyjnych segmentów 500-f-1800 na mi­nutę przy amplitudzie 2,5 mm, docisk segmentów do powierzchni części otrzymywany za pomocą sprężyn wynosi 2-4-10 kG. W czasie obróbki nacisk sprężyn staje się bardziej efektywny ze względu na zwiększanie się płaszczyzny dolegania segmentów do części, co wynika ze ścierania wy­stępów na obrabianej powierzchni. Przy dogładzaniu używa się zwykle jako chłodziwa mieszaniny nafty z olejem. Ziarnistość materiału ściernego waha się w granicach od 400 do 600. Przez dogładzanie można obrabiać zewnętrzne i wewnętrzne po­wierzchnie części ze stali, żeliwa i metali nieżelaznych po ich przeszlifo-waniu lub bardzo dokładnym toczeniu. Najczęściej sposób ten stosuje się do obróbki części stalowych i żeliwnych w razie konieczności uzyskania wyjątkowo gładkiej powierzchni, jednakże nie można wówczas poprawić makrogeometrycznych usterek kształtu części. Przy dogładzaniu ściera się bardzo małą warstwę metalu (0,005-4--4-0,02 mm). Czas dogładzania wynosi najczęściej 0,2-4-0,5 min. Wysoką klasę gładkości obróbki i małą grubość warstwy wykazującej zmiany strukturalne osiąga się dzięki: małym naciskom jednostkowym narzędzia na obrabianą powierzch­nię (2-4-2,5 kG/cm2); małym prędkościom skrawania; nadaniu segmentom ruchów oscylacyjnych, co sprzyja ich oczy­szczaniu z wiórów; złożonym torom ziaren skrawających względem obrabianej po­wierzchni, co również sprzyja usuwaniu wiórów z segmentów i ponadto ułatwia wprowadzenie do pracy coraz to nowych krawędzi skrawających ziarn ściernych; 5) małemu wzrostowi temperatury przy skrawaniu (1-4-2°). Dogładzenie wykonuje się na specjalnych obrabiarkach ogólnego przeznaczenia (rys. 90) oraz na obrabiarkach określonego przeznaczenia (np. do wykańczania czopów wałów korbowych, wałków rozrządczych itp.). Dalej przytoczono porównawcze dane dotyczące obróbki zewnętrz­nych powierzchni obrotowych z punktu widzenia ich dokładności i gładkości. W tabl. 9, 10 i li podano zalecaną kolejność obróbki zewnętrznych powierzchni obrotowych w zależności od dokładności i gładkości po­wierzchni, a w tabl. 8 — zalecane metody obróbki wykańczającej w za­leżności od dokładności