Badania kontrolne obejmują pomiary mocy i zużycia pali­wa przy pełnym otwarciu przepustnicy, w trzech lub czterech za­kresach prędkości obrotowej silnika. Pomiary wykonuje się na stanowisku z hamulcem umożliwiającym obciążenie badanego sil­nika oraz pomiar momentu obciążającego. Stanowisko wyposażo­ne jest także w urządzenie do pomiaru zużycia paliwa. Niekiedy w dużych, dobrze wyposażonych zakładach silnik umieszcza się w pomieszczeniu odizolowanym akustycznie od otoczenia. Po­mieszczenie takie, zwane komorą cichobieżności, umożliwia sta­ranne osłuchanie pracującego silnika. Stanowisko do badań kon­trolnych silników z hamulcem i komorą cichobieżności przedsta­wiono na rys. 17.2. Pomiary mocy i zużycia paliwa wykonuje się po doprowadze­niu silnika do stanu równowagi cieplnej, przy ustalonej prędkości obrotowej. Pomiar mocy maksymalnej należy wykonać szybko, aby nie doprowadzić do zatarcia silnika. Zmierzone wartości momentu oraz obliczone wartości mocy dla poszczególnych zakresów prędkości obrotowej naniesione na wykres wyznaczają charakterystykę badanego silnika. Silnik po wstępnym docieraniu na stanowisku nie osiąga jeszcze pełnej sprawności. Moc osiągana podczas pomiarów kontrolnych wynosi 85^90% mocy nominalnej. Zwykle uprzednio na wykresy na­nosi się linie wyznaczające granice, w których powinny zawie­rać się wyznaczane charakterystyki. Kontroler wykonujący po­miary nanosi poszczególne punkty charakterystyki na takie go­towe wykresy i stwierdza, czy wszystkie punkty znalazły się w granicach tolerancji. Jeżeli wyniki pomiarów znajdują się po­niżej pola tolerancji, należy określić tego przyczynę. Najczęściej silnik kieruje się wtedy ponownie na stanowisko docierania. Zużycie paliwa mierzy się podobnie jak to opisano w roz­dziale 11. Jako wynik pomiaru uzyskujemy godzinowe zużycie paliwa, w kilku zakresach prędkości obrotowej silnika. Następnie oblicza się jednostkowe zużycie paliwa ge (patrz rozdział 11) i wy­niki nanosi się na wykresy z zaznaczonymi polami tolerancji. Jak już wspomniano, do pomiaru mocy silników używa się urządzeń zwanych hamulcami. Umożliwiają one obciążanie silni­ków regulowanym momentem oporowym oraz dokładny pomiar wartości tego momentu. Istnieje wiele rozmaitych konstrukcji ta­kich hamulców. Powszechnie stosowane są hamulce wodne, ostat­nio coraz częściej zastępowane nowocześniejszymi hamulcami elektrowirowymi. Zasada działania hamulców polega na wzajemnym oddziały­waniu dwóch ułożyskowanych elementów, z których jeden zwią­zany jest z wałem silnika, a drugi za pośrednictwem dźwigni po­łączony jest z dynamometrem. Obrót jednego z tych elementów wywołuje moment reakcyjny na drugim, przy czym wartość tego momentu musi być regulowana. Zwykle elementami tymi są wir­nik osadzony na wale połączonym z wałem silnika oraz obudowa zawieszona wahliwie na łożyskach. W hamulcach wodnych czyn­nikiem przenoszącym moment jest woda. W hamulcach elektrycz­nych — pole magnetyczne. W hamowniach bywają też stosowane prądnice prądu stałego. Mają one dwojakie zastosowanie. W przypadku docierania na go­rąco silnik docierany napędza prądnicę, która jednocześnie stano­wi hamulec i źródło prądu stałego. W przypadku docierania na zimno prądnicę zasila się energią elektryczną z sieci. Pracuje ona wtedy jako silnik elektryczny napędzający docierany na zimno silnik spalinowy.